தடாகத்தின் காலண்டர்.

நான் ஒரு புனிதமான காயத்தில் வசிக்கிறேன்
நான் கற்பனை மூதாதையர்களில் வசிக்கிறேன்
நான் ஒரு புலப்படாத ஆசியில் வசிக்கிறேன்
நான் ஒரு நீண்ட மௌனத்தில் வசிக்கிறேன்
நான் தீர்க்க முடியாத தாகத்தில் வசிக்கிறேன்
நான் ஓராயிர வருடப் பயணத்தில் வசிக்கிறேன்
நான் முந்நூறாண்டுப் போரில் வசிக்கிறேன்
மின் விளக்குக்கும் புல்புல் பறவைக்கும் இடையில்
கைவிடப்பட்ட இனத்தில் நான் வசிக்கிறேன்
நான் எவராலும் கையகப்படுத்தப்படாத வெளியில் வசிக்கிறேன்
ஒரு கருங்கல்லின் நாளத்தில் அல்ல;
ஆனால் எல்லா மசூதிகளையும் எரித்துச் சாம்பலாக்கும் முழுவேகத்தில்
ஓடும் எரிமலைக் குழம்பில் உயரும் அலைகளில்
நான் வசிக்கிறேன்


சொர்க்கத்தின் அபத்தமாகப் பழுதுபார்க்கப்பட்ட வடிவத்தின்
- நரகத்தைவிடப் படுமோசம் அது -
இந்த அவதாரத்தில் மிக நேர்த்தியாகப் பொருத்திக் கொள்கிறேன்
அவ்வப்போது நான்
என்னுடைய காயங்கள் ஒவ்வொன்றிலும் வசிக்கிறேன்
என்னுடைய இருப்பிடத்தை நான் மாற்றும் ஒவ்வொரு நிமிடமும்
ஏதோ அமைதி என்னை அச்சுறுத்துகிறது.

எனது நன்னீர் அகங்களை உறிஞ்சியெடுத்து
சிதறுண்ட உலகங்களின் புழுதியைத்தவிர
வேறு எதையும் மிச்சம் வைக்காத
அமில நெருப்புச் சுழலும் எரிமலையில்
எனது சொற்த் துண்டங்களுடனும் மர்ம உலோகங்களுடனும் வசிக்கிறேன்.

அப்படியாக
ஒரு விரிந்த சிந்தனையில் நான் வசிக்கிறேன்
எனினும் பெரும்பான்மையான தருணங்களில்
எனது கருத்துக்களில் சின்னதாகச் சுருங்கிப் போகிறேன்
அல்லது
தொடக்க வார்த்தைகள் மட்டும் துலங்க
மற்றவை மறக்கப்பட்ட
ஒரு மந்திர சூத்திரத்தில் வசிக்கிறேன்
நான் பனிக்குழைவில் வசிக்கிறேன்
நான் உருகும் பனியில் வசிக்கிறேன்
நான் பேரழிவின் முகத்தில் வசிக்கிறேன்
நான் பெரும்பான்மையான தருணங்களில்
பால்மடியின் தோல் விளிம்பில் வசிக்கிறேன்
நான் காக்டசீசின் ஒளிவட்டத்தில் வசிக்கிறேன்
பெரும்பாலும் யாரும் சீண்டாத ஆர்கோன் மரத்தின்
முலைக்காம்புகளை இழுக்கும் ஆடுகளின் மந்தையில்
நான் வசிக்கிறேன்.
உங்களிடம் உண்மையைச் சொல்கிறேன் -
நீண்ட காலமாக எனது முகவரி
உச்சியிலா அல்லது ஆழத்திலா
எனக்கே தெரியாது.
நான் ஆக்டோபஸ் துளையில் வசிக்கிறேன்
நான் ஆக்டோபஸ் துளையில் வசித்தபடி ஆக்டோபசுடன் போராடுகிறேன்.

சகோதரா,
ஒட்டுண்ணித் தாவரங்கள் போலவோ அல்லது
சுருண்டு திரளும் தாவரங்கள்போலவோ என்னைக் கிடத்தி விடு.
எந்த அலை புரட்டினாலும் எந்த வெயில் அறைந்தாலும்
எந்தக் காற்று மோதினாலும்
எனது வெறுமை வட்டத்துக்குள்ளிருக்கும் சிற்பத்துக்கு
எல்லாம் ஒன்றுதான்.

சூழலின் அழுத்தமோ அல்லது
வரலாற்றின் அழுத்தமோ எதுவாயினும்
அது என் சொற்களை மதிப்புள்ளதாக்குகிறது,
எனது நிலையை அளவிட முடியாததாக்குகிறது.

@

அய்மே செஸய்ர்