சுகுமாரன் கவிதைகள்

சுகுமாரன் கவிதைகள்

வாராணசி கவிதைகள்

வாராணசி கவிதைகள்

ராமநாதனின் சஹானா

ஒளி

இடறிஇடறி உரையாடும் அடர்வனம்

ஓசையற்ற ஒலியுடன் ஒசியும் பெருமரங்கள்

வானிலிருந்து

தடையற்று ஒழுகும் அமுத தாரை

அதல பாதாளத்தில் விழும் தாளக்கட்டுடன்

என்னைநோக்கி வருகிறது

ஒரு மாறுகண் யானை

அதன் செருமலில் எவரும் அறியாச் சுருதிகள்

அதன் பிளிறலில் யாரும் கேளாத சங்கதிகள்

அதன் மூச்சிரைப்பில் எவரும் நிரவாத ஸ்வரங்கள்

அதன் அசைவில் மந்தர சலனம்

அதன் நிமிர்வில் மத்திய சஞ்சாரம்

அதன் நடையில் ஆரம்பமும் முடிவுமில்லா ஆலாபனை

அது

என்னைநோக்கி வருகிறது

ஆயிரம் படைகளைப் புறமுதுகிடச் செய்த அன்பைப்போல

ஆயிரம் கடல்களைப் பருகிய அமைதிபோல

ஆயிரம் மலைகளை உலுக்கிய தவம்போல

அஞ்சி நின்ற என்னைத் துதிக்கையால் வளைத்து

அந்தரத்தில் உயர்த்தி முதுகின்மேல் அமர்த்துகிறது

ஆகாயத்தில் துழாவி

அளவில்லா மலர்கொய்து கைகளில் வைக்கிறது.

அடர்வனத்தின் எட்டுத் திசைகளிலும்

எதிரொளிக்கிறது அம்மலரின் தெவிட்டாத தேன்

எதிரொலிக்கிறது அம்மலரின் அகலாத நறுமணம்.

10.07.2020

தற்கொலைக் குறிப்பு

      

       தற்கொலைக்கு

      எத்தனை காரணங்கள் உண்டோ

      அத்தனை வழிகளும் உண்டு.

      ஒரு காரணத்துக்கு

      நூறுநூறு வழிகள் இருப்பதைப்போலவே

      ஒரு வழிக்கும்

      நூறுநூறு காரணங்கள் இருக்கின்றன

      தற்கொலை

      விருப்பத்தின் விளைவு அல்ல

      விளைவின் விருப்பம்

      எவரும் தற்கொலை செய்துகொள்வது

      விருப்பத்தால் அல்ல

      விரும்ப முடியாத விளைவால்.

      தற்கொலையின் வழி

      நாம் நினைப்பதுபோல நேரானதல்ல

      மத்தி மீன்முள்ளைப்போல ஊடுகிளைகள் கொண்டது

      தற்கொலையின் நிச்சய முனையை அடைவதற்குள்

      ஏதேனும் கிளைவழியே

      வெளியேற உந்தித்தள்ளும் கருணைகொண்டது

      நாம் ஒவ்வொருவரும்  ஒவ்வொரு கிளைவழியாகப்

      பயணத்தைப் பாதியில் கைவிட்டுத் திரும்பியவர்கள்தாம்

      கிளையைக் கவனியாதவர்களே உயிரைத் தொலைக்கிறார்கள்.

      நேற்று உயிரைத் தொலைத்தவர்

      இறுதிக் கடிதத்தில் இப்படி எழுதியிருந்தார்:

      ‘சாவைப் பகடிசெய்யும் வாழ்வின் சாகசமே தற்கொலை’.

அந்த நாட்களில் ஒன்று

  

   

   

   நான் மிக மிக மகிழ்ந்த நாட்களில்

       அதுவும் ஒன்று

கானகத்தின் அமர வாழ்வுக்குச்

சாவா நெல்லி பறிக்க மலையேறிய யானை

சறுக்கி விழுந்து காலைச் சிராய்த்துக்கொண்டது

பொந்திடை அணில் பதறி வந்து

பச்சிலைகளைக் கொறித்துப்போட்டது

நான் அதை விழுதாக அரைத்தேன்

அணில் காயத்துக்குப் பற்றுப்போட்டது

அப்போது

வானம் ஆதுரமாகப் புன்னகை செய்தது

நூற்றாண்டுக் கடம்பமரம் மலர்மாரி பெய்தது

   மிக மிக மிக மகிழ்ச்சியாக

   நானிருந்த நாட்களில் ஒன்று அது.

கனம்

ஒரு கல் கிடக்கிறது

காட்சிக்கு எளியது

கைப்பிடிக்குள் அடங்குவது

கடினம் தோன்றாதது

கையில் எடுக்கிறேன்

பார்வை அளந்ததுபோலவே

கனம் அவ்வளவு இல்லாதது

காட்சி அலமாரியில் வைத்தால்

அழகுக்கு அர்த்தம் கூட்டும் 

மேஜைப்பளுவாக வைத்தால்

தாள் பதற்றம் தணிக்கும்

கல்லை எடுத்ததற்குக்

காரணங்கள் கிடைத்ததும்

வீட்டுக்குக் கொண்டுபோகத் தீர்மானிக்கிறேன்

வலக்கையால் நினைவையும்

இடக்கையால் கனவையும்

இறுகப் பிடித்திருக்கிறேன்

கையறு நிலை

பிறகு

இருகையும் தளர்த்தி

இருகையால் எடுத்து

சும்மாதானே இருக்கிறது என்று

தலைமேல் சுமந்து

பிடிவிட்டவற்றை மீண்டும் பற்றி

நடக்கத் தொடங்குகிறேன்

பதில் கிடைக்காமல் விடப்பட்ட கேள்விபோல்

நீளும் நெடுவழியில் காண்கிறேன்

என்னைப் போலவே கல்சுமந்து நகரும் கூட்டம்

ஒவ்வொரு தலைக்கல்லுக்கும்

ஒவ்வொரு பருமன்

ஒருதலைமேல் சல்லி

ஒருதலைமேல் துண்டு

ஒருதலைமேல் பாறை

ஒருதலைமேல் குன்று

எல்லா வலக்கையிலும் நினைவு

எல்லா இடக்கையிலும் கனவு

என் தலைமறந்து

ஏளனமாய் யோசிக்கிறேன்

‘கல் சுமக்கும் சிரத்தினர்

நாசி அரித்தால் என்ன செய்வர்?’

அக்கணமே ஞாபகம் வருகிறது

என் தலைக்கல்

இட்ட அடி ஒவ்வொன்றுக்கும்

ஒவ்வொரு அடியாக வளர்ந்து பருப்பதும்

வீட்டை அடையும் முன்பே

மலையாக மாறிவிடும் என்பதும்.

ஓவியம்: ஜியோவன்னி பாட்டிஸ்டா லங்கேட்டி ( 1635 - 1676 )

நாம் இல்லாமற் போனால்...

நாம் இல்லாமற் போனால்

நம் வீடு என்ன ஆகும்

நாம் இல்லாமற் போனால்

நம் தெரு என்ன ஆகும்

நாம் இல்லாமற் போனால்

நம் ஊர் என்ன ஆகும்

நாம் இல்லாமற் போனால்

நம் நாடு என்ன ஆகும்

நாம் இல்லாமற் போனால்

நம் உலகம் என்ன ஆகும்

நாம் இல்லாமற் போனால்

நமது பிரபஞ்சம் என்ன ஆகும்

நாம் இல்லாமற் போனால்

நாம் என்ன ஆவோம்?


சிற்பம்: சாரதா பிரதிக்ஷா