இன்று பாப்லோ நெரூதா நினைவு நாள். அவர் மறைந்து   ஐம்பது ஆண்டுகளும்  நிறைவடைகின்றன. மனிதர்களையும் மானுட வாழ்க்கையையும்  மகத்தானவை என்று கொண்டாடிய கவிஞர்களில் நெரூதாவுக்கு நிகரற்ற இடம் உண்டு. ‘எந்த மொழியிலும் அவர்தான் இருபதாம் நூற்றாண்டின் பெரும்  கவிஞர்’ என்று இன்னொரு பேராளுமையான காப்ரியேல் கார்சியா மார்க்கேஸ் குறிப்பிட்டார். இருபதாம் நூற்றாண்டில் மட்டுமல்ல , அடுத்த நூற்றாண்டிலும் நெரூதாவே மகா கவி என்று காலம் சாட்சி சொல்கிறது. 

 

நண்பர் பரிசல் செந்தில்நாதன் , பாப்லோ நெரூதா கவிதைகள், இருபது காதல் கவிதைகளும் ஒரு நிராசைப் பாடலும் ஆகிய இரு நூல்களைக் கொண்டு வந்தார். அவை முறையே மூன்றும் இரண்டும் பதிப்புகள் வெளிவந்திருக்கின்றன. மொழி பெயர்ப்பாளன் என்ற நிலையில் எனக்கு மகிழ்ச்சி அளித்த விஷயம் இது.

 

                          இருபது காதல் கவிதைகளுக்கு எழுதிய முன்னுரையை இங்கே                                     நெரூதா நினைவாக இங்கே பகிர்கிறேன்.

                                 காதல் குறுகியது கவிதை முடிவற்றது

                                 இருபது காதல் கவிதைகளும் ஒரு நிராசைப் பாடலும்       பாப்லோ நெரூதாவின் இரண்டாவது கவிதைத் தொகுப்பு. 1924 இல் அவரது இருபதாம் வயதில் வெளிவந்தது. அதற்கு முந்தைய ஆண்டு வெளியாகியிருந்த அந்தி வெளிச்சம் என்ற முதல் தொகுப்பு அவருக்குக் கவிஞன் என்ற அறிமுகத்தை அளித்தது. ஆனால் இரண்டாவது தொகுப்பே இலக்கியப் புகழையும் வாசக வரவேற்பையும் பெற்றுத் தந்தது. இன்றளவும் நெரூதாவின் கவிதை நூல்களில் அதிகம் பதிப்பிக்கப்பட்டதும் பரவலாக வாசிக்கப்பட்டதும் அநேகமாக இந்தத் தொகுப்பாகவே இருக்கலாம். நூற்றாண்டை நெருங்கும் நிலையில் அதன் பதிப்பு எண்ணிக்கை அதிகரித்திருக்கிறது. வாசிப்பும் பரவலாகியிருக்கிறது

இருபது காதல் கவிதைகளும் ஒரு நிராசைப் பாடலும் பாபாப்லோ நெரூதா கவிதைகளை அறிந்திராதவர்களும் அவரது காதல் கவிதைகளால் ஈர்க்கப்பட்டிருப்பார்கள். இருபது காதல் கவிதைகள் தொகுப்பில் இடம்பெற்றுள்ள ஏதாவது சில வரிகளைத் தங்கள் காதலைச் சொல்லப் பயன்படுத்தியிருப்பார்கள். குறிப்பாக, நூலின் பதினான்காம் கவிதை (ஒவ்வொரு நாளும் நீ விளையாடுகிறாய்) இன் கடைசி வரியான வசந்தம் செர்ரி மரங்களுடன் நிகழ்த்துவதை/ நான் நிகழ்த்த வேண்டும் உன்னுடன் என்பதும் இருபதாவது கவிதை (இன்றிரவு என்னால் எழுத முடியும்) இன் இடையில் வரும் காதல் குறுகியது, மறதியோ மிக நீண்டது என்ற வரியும் எழுதப்பட்ட காலம் முதல் இன்று வரை காதலர்களால் காதலிகளிடம் அந்தரங்கமாக முணுமுணுக்கப்படுகின்றன. நெரூதாவின் கவிதைகள் ஏறத்தாழ அறுபதுக்கும் மேற்பட்ட மொழிகளில் பெயர்க்கப்பட்டுள்ளன். அதன் வாயிலாக இந்த வரிகள் அந்தந்த மொழிகளின் உணர்வாகவே மாறியிருக்கின்றன. அந்த மொழிகளின் கவிதையாக்கத்தில் நேரடியாகவோ மறைமுகமாகவோ செல்வாக்கும் செலுத்தியுள்ளன,

பரிசுத்த வேதாகமம், பழைய ஏற்பாட்டில் உள்ள சாலமோனின் உன்னதப் பாட்டுகளுக்கு இணையான காதல் கவிதைகளின் தொகுப்பாக நெரூதாவின் இருபது காதல் கவிதைகள் கருதப்படுகிறது. சாலமோனின் பாடல்களுக்கு மதத்தின் பின்புலம் உள்ளது என்ற வேற்றுமையைத் தவிர்த்தால் இரண்டு நூல்களும் பொது ஒற்றுமைகள் கொண்டவை. பெண்மீது ஆண்கொள்ளும் மாளாக் காதலையே இரண்டு நூல்களும் மையமாகக் கொண்டிருக்கின்றன. பெண்மீதான வேட்கையையே இரண்டும் கொண்டாடுகின்றன. முன்னது பழமையின் பின்புலத்திலும் பின்னது நவீனப் பின்னணியிலும். காலமும் பின்புலமும் மாறினாலும் பெண்மீதான ஈர்ப்பு ஒன்றுதான்போல. சாலமோனிடம் பெண்ணுடல் ‘அடைக்கப்பட்ட தோட்டமும் மறைவு கட்டப்பட்ட நீரூற்றும் முத்திரையிடப்பட்ட கிணறு’மாக உருவம் கொள்கிறது. நெரூதாவிடம் ‘வெண் குன்றுகளாகவும் வெண் தொடைகளாகவும் சரணடைந்த உலக’மாகவும் உயிர் பெறுகிறது..

முதல் தொகுப்புக்குக் கிடைத்த கவனம் பாப்லோ நெரூதாவுக்குத் தனது வழியையும் பயணத்தையும் வகுத்துக்கொள்ள உதவியது. ‘நமக்குத் தொழில் கவிதை’ என்ற தீர்மானத்தைக் கடைப்பிடிக்க ஏதுவானது. ‘அந்தி வெளிச்சம்’ தொகுப்பின் கவிதைகள் பெரும்பான்மையும் அன்று நடைமுறையிலிருந்த ஸ்பானியக் கவிதைப் போக்கை ஒட்டி எழுதப்பட்டவை.

            ஆனால் அவற்றிலிருந்து மாறுபட்ட கவிதைகளே என்னுடைய விருப்பமாக இருந்தன. என்னுடைய புலனும் உயிரும் பிரிக்கப்பட முடியாமல் இழைந்த கவிதைகளை எழுத ஆசைப்பட்டேன். அது ஒரு சாகசமென்பதை உணர்ந்து கொண்டேன். அதன் விளைவுதான் இருபது காதல் கவிதைகளும் ஒரு நிராசைப் பாடலும் தொகுப்பு. நூல் வெளிவந்த பின்னர் உண்மையிலேயே அது சாகசம் என்பது தெரிந்தது.

என்று தொகுப்பு வெளியாகி இருபத்தைந்து ஆண்டுகளுக்குப் பின்னர் கவிஞர் ராபர்ட் ப்ளைக்கு வழங்கிய நேர்காணலில் நெரூதா நினைவுகூர்ந்தார். இருபது காதல் கவிதைகளை எழுதத் தூண்டிய சாகசம் நெரூதாவின் இறுதிக் காலம் வரை கவிதையிலும் வாழ்விலும் தொடர்ந்தது.

நெஃப்தாலி ரேயஸ் பஸ்வால்தோ என்ற எளிய மனிதன் உலகப் பெரும் கவிஞர் பாப்லோ நெரூதாவாக அறியப்படவும் இந்த சாகசமே காரணம்.

o

நெரூதாவின் கவிதையுலகம் எண்ணிக்கையால் பரந்தது. பாடுபொருட்களால் விரிந்தது. முதல் கவிதை வெளியான பதின்மூன்றாம் வயது முதல் மரணமடைந்த அறுபத்தொன்பதாம் வயது வரையிலான ஐம்பத்து ஆறு ஆண்டுகளில் எழுதிக் குவித்த கவிதைகளின் எண்ணிக்கை மூவாயிரத்து ஐநூறுக்கும் மேல். இவற்றில் மூன்றில் ஒரு பங்கு ஆங்கிலத்தில் மொழி பெயர்க்கப்பட்டிருக்கின்றன. இலான் ஸ்டாவன்ஸ் தொகுத்திருக்கும் பெருந் திரட்டில் ஏறத்தாழ அறுநூறு கவிதைகள் இடம் பெற்றிருக்கின்றன. ஆங்கிலம் நீங்கலான உலகப் பிற மொழிகளிலும் ஆயிரத்துக்கும் மேற்பட்ட கவிதைகள் மொழிபெயர்க்கப்பட்டுள்ளன. நெரூதாவின் கவிதைகள் பேசும் மையப் பொருட்களும் விரிவானவை. உப்பு முதல் பிரபஞ்சம் முடிய அனைத்தும் அவரது கவிதையாக்கத்தில் உள்ளடங்கியிருக்கின்றன. அவருக்கு முன்னும் பின்னுமான காலத்தின் எல்லாத் தருணங்களும் பதிவாகியுள்ளன. மானுட இருப்பின் சகல நிலைகளும் மனிதப் பிறப்பின் வெவ்வேறு உணர்வுகளும் கவிதைகளில் கூறுபொருளாகியுள்ளன. இந்தக் கருத்தை முன்னிருத்தக் காரணம், பாப்லோ நெரூதாவைக் குறிப்பிட்ட ஏதாவது வகைமைக்குள் முடக்கிவிட முடியாது என்பதை எடுத்துக் காட்டவும் அவரது கவிதைகளை ஏதாவது ஒரு பிரிவுக்குள் அடக்கிவிடக் கூடாது என்பதை வலியுறுத்தவும்தான்.

எனினும் அந்தக் கவிப் பேருலகைக் நான்கு நிலைகளிருந்து காண முடியும். இருப்பு, இயற்கை, சமூகம், உலகம் என்று நான்கு பகுப்புகளில் அவரது கவிதைகளை அணுகலாம். இவை ஒவ்வொன்றும் ஒன்றையொன்று பாதிப்பவை. ஒன்றையொன்று சார்ந்தவை. ஒன்றுக்குள் ஒன்று பிணைந்தவை. இவையனைத்துக்கும் அடிப்படையான உறவாகக் காதலைச் சொல்லலாம். காதலின் வெவ்வேறு உணர்வு நிலைகளில்தான் நெரூதா தனது கவியுலகை உருவாக்கியிருக்கிறார் என்பதைக் கவிதைகள் காட்டுகின்றன. இயற்கை மீதான காதல் ஆராதனையாகவும் சமூகத்தின் மீதான காதல் போராட்டமாகவும் உலகத்தின் மீதான காதல் அரசியலாகவும் வெளிப் படுகின்றன. தனது மானிட இருப்பின் ஆதாரப் புள்ளியாக அவர் கருதியது பெண்மீதான மாளாக் காதலைத்தான் என்பதன் சான்றாக இருபது காதல் கவிதைகளைச் சொல்ல முடியும்.

o

இருபது காதல் கவிதைகள் வெளியான காலத்தில் எந்த அளவு புகழப் பட்டதோ அந்த அளவுக்குக் கண்டனங்களுக்கும் கடும் விமர்சனங்களுக்கும் உள்ளானது. மகத்தான கவிதைகளாகப் பாராட்டப்பட்ட அதேசமயம் ‘விடலைப் பையனின் பிதற்றல்கள்’ என்றும் விமர்சனம் எழுந்தது. அந்த விமர்சனங்களில் நெரூதா கவிதைகளின் ஆதாரமான அம்சம் கவனிக்கப்படவில்லை. இந்தக் கவிதைகளில் இயற்கையின் அற்புதமான பகுதியாகவும் தவிர்க்க இயலாத மானுடப் பங்காளியாகவும் பெண் சித்தரிக்கப்படுகிறாள். இதுவே இருபது காதல் கவிதைகளை விடலைப் பையனின் காம விழைவாகவோ பெண்ணுடல் மீதான இச்சையாகவோ குறுகி விடாமல் உயிரின் முடிவற்ற வேட்கையாக நிலைநிறுத்துகிறது. நெரூதாவின் இறுதிக் காலக் கவிதை வரை இந்த இயல்பு நீடித்துமிருக்கிறது.

பாப்லோ நெரூதாவை பாத்திரமாக வைத்து உருவாக்கப்பட்ட இத்தாலியத் திரைப்படம் ‘தி போஸ்ட்மேன்’. சிலியைச் சேர்ந்த எழுத்தாளர் அந்தோனியோ ஸ்கர்மேதா ஸ்பானிய மொழியில் எழுதிய ‘பர்னிங்க் பேஷன்ஸ்’ நாவலை அடிப்படையாகக் கொண்டு எடுக்கப்பட்ட சினிமா. மையப் பாத்திரமான தபால்காரன் மரியா கவிதை எழுத விரும்புகிறவன். முன்னுதாரணமாக அவன் கருதுவது பாப்லோ நெரூதாவைத்தான். அவரைப் போன்ற ஒரு கவிஞன் ஆகிவிட்டால் ஏராளமான பெண்கள் தன்னை நேசிப்பார்கள் என்று கனவும் காண்கிறான். ஒரு காட்சியில் தனது அதிகாரியான தந்தியாளரிடம் சொல்கிறான்.

“ஒருவர் கவிஞராக இருந்தால் பெண்கள் அவரை மிகவும் நேசிப்பார்கள். பாப்லோவைப் பாருங்கள். எவ்வளவு பெண்கள் அவரை நேசிக்கிறார்கள். அவருக்கு வருகிற தபால்கள் எல்லாம் பெண்களிடமிருந்துதான். அவர் பெண்களால் நேசிக்கப்படுகிறவர்”

தந்தியாளர் திருத்துகிறார். “இல்லை. அவர் மக்களால் விரும்பப்படும் கவிஞர்”. என்கிறார்.

மரியா அரைமனத்துடனேயே அதை ஒப்புக் கொள்கிறான். “சரி, மக்களாலும் பெண்களாலும் நேசிக்கப்படும் கவிஞர்”.

இந்தக் காட்சி கற்பனையானதுதான். ஆனால் நெரூதாவைப் பொருத்தவரை மிகமிக உண்மையானது. அவருடைய இயல்பையும் அவர் கவிதைகளின் குணத்தையும் சொல்வது. காதல் உணர்வு பாப்லோ நெரூதாவின் உயிரணுவிலேயே ஓடிய ஒன்று. ஏனெனில் அவரது பெற்றோரே தம்மளவில் மாளாக் காதலில் மூழ்கித் திளைத்தவர்கள்.

o

பாப்லோ நெரூதா என்ற ரிக்கார்தோ எலிஸெர் நெஃப்தாலி ரேயஸ் பஸ்வால்தோ சிலியின் மத்தியப் பகுதி நகரமான பர்ராலில் 1904 ஜூலை 12 அன்று பிறந்தார். தந்தை ஜோஸ் தெல் கார்மன் ரேயஸ் மொரலேஸ் இருப்புப் பாதைப் பணியாளர். தாய் ரோஸா நெஃப்தாலி பஸ்வால்தோ ஒபாஸோ பள்ளி ஆசிரியை. இருவருக்கும் தனித்தனியான காதல் கதைகள் இருந்தன. அவை சுவாரசியமானவை. அதே சமயம் கொந்தளிப்பு மிகுந்தவை. பிள்ளைப் பருவத்திலும் பதின் வயதிலும் நெரூதாவை இந்தக் கொந்தளிப்பு ஆழமாகவே பாதித்தது.

ரோஸாவை மணந்து கொள்வதற்கு முன்னும் பின்னும் ஜோஸ் கார்மன் இரண்டு பெண்களைக் காதலித்திருந்தார். அந்தக் காதல்களை மறைத்து வைத்துத்தான் ரோஸாவையும் மணந்தார். இரு பெண்களில் ஒருவர் டிரினிடாட். மற்றவர் அவுரேலியா, அவர்களில் டிரினிடாடுடனான உறவில் ஓர் ஆண் குழந்தையும் பிறந்திருந்தது, ரொடால்ஃபோ என்ற குழந்தை குடும்பத்தின் நம்பிக்கைக்குரிய தாதியால் ஆற்றங்கரைச் சிற்றூர் ஒன்றில் வளர்க்கப்பட்டான். டிரினிடாடுக்கும் ஜோஸ் கார்மனுடனான உறவுக்கு முன்பு ருடேசிண்டோ ஆர்டெகா என்ற பண்ணைத் தொழிலாளியுடனான உறவில் முதலாவது ஆண் குழந்தை பிறந்திருந்தது. பெயர் ஆர்லாண்டோ. டிரினிடாடின் செல்வந்தக் குடும்பம் அந்தக் குழந்தையையும் ரகசியமாகவே வளர்த்தது. ஜோஸ் கார்மன் தன்னுடைய காதல் உறவுகளைப் பகிரங்கப் படுத்தியதில்லை. அவரது காதலிகள் அவற்றை மறைத்து வைத்ததும் இல்லை. டிரினிடாடுடன் ஜோஸ் கார்மன் கொண்டிருந்த காதல் குறுகியது. ஆனால் அது நீண்ட கால விளைவுகளை ஏற்படுத்தியது.

ஜோஸ் கார்மன் இருப்புப் பாதைத் தொழிலாளியாக இருந்தவர். ஆனால் அது நிரந்தரமான வேலையல்ல. எனவே பிழைப்புக்காக கூலித் தொழிலாளியாகவும் சுமைதூக்கும் பணியாளராகவும் வெவ்வேறு இடங்களில் அலைந்தார். வெவ்வேறு சிறு நகரங்களில் வாழ்ந்தார். வாழ்ந்த நகரங்களில் எல்லாம் அவருக்குக் காதலிகள் வாய்த்தார்கள். சிறு வயது முதலே காச நோயால் அவதிப்பட்டு வந்த ரோஸா, மருத்துவர் ஆலோசனையின் பேரில் பர்ரால் நகரில் குடியேறினார். குடியேறிய குறுகிய காலத்துக்குள் ஜோஸ் கார்மன் தனது காதலை ரோஸாவிடம் வெளிப்படுத்தினார்.

ரோஸா நெஃப்தாலி இறுக்கமான பெண் அல்லர். எனினும் திடமான எண்ணங்களும் தீர்மான செயலும் கொண்டவர். அதுவரையான நாட்களில் வறுமையையும் கடும் உழைப்பையும் ஓயாத அலைச்சலையும் அனுபவித்து வந்த ஜோஸ் கார்மன் நிலையான குடும்ப வாழ்க்கைக்கு ஆசைப்பட்டார். அது ரோஸா மூலமாகவே அமையும் என்றும் நம்பினார். அந்த நம்பிக்கையுடன் ரோஸாவிடம் தன்னை மணந்துகொள்ளும்படி மன்றாடினார். தனது உடல் நிலை நீண்ட கால உற்சாக வாழ்க்கைக்கு இணங்குமா என்ற சந்தேகத்தில் ஜோஸ் கார்மனின் கோரிக்கைக்குத் தயங்கி வந்த ரோஸா நான்கு ஆண்டுகளுக்குப் பின்னர் ஒப்புக் கொண்டார். திருமணத்துக்குப் பிறகு பர்ரால் நகர எல்லைக்கு உட்பட்ட பகுதியில் குடியேறினார்கள். மணம் முடித்த ஒன்பதாவது மாதம் நெஃப்தாலி பிறந்தான். காச நோயால் பீடிக்கப்பட்டிருந்த ரோஸா குழந்தைக்கு இரண்டு வயது நிறைந்த வேளையில் மரணமடைந்தார். தன்னுடைய பிறப்பே தாயின் மரணத்துக்குக் காரணம் என்ற அநாவசியக் குற்றவுணர்வை வாழ்நாள் முழுவதும் பாப்லோ நெரூதா சுமந்திருந்தார்.

            ‘நான் பிறந்தபோது

            அவமானத்துக்குள்ளான புனித ஆன்மாவுடன்

            என் தாய் இறந்தாள்’

என்று ஆரம்பக் காலக் கவிதையொன்றில் வருந்தியுமிருக்கிறார்.

ரோஸாவின் மறைவு ஜோஸ் கார்மனுக்குப் பெரும் இழப்பானது. சரியான வேலையும் அமையவில்லை. வருமானமும் இல்லை. இரண்டு மாதக் கைக் குழந்தையான நெஃப்தாலியைப் பராமரிக்கத் திணறினார், தன்னுடைய மாற்றந் தாயிடம் குழந்தையை ஒப்படைத்துவிட்டு வேலை தேடிப் போனார். ஆண்டிஸ் மலைகளுக்கு அப்புறமுள்ள பகுதியில் கால்நடைத் தொழுவத்தில் பணிபுரிந்தார். ஆறு மாதங்களுக்குப் பின்பு வெறுங்கையுடன் ஊர் திரும்பினார். ஜோஸின் முன்னாள் முதலாளிகளில் ஒருவரின் மகளான அவுரேலியா டோல்ராவுடன் காதலிலும் ஈடுபட்டார். காதல் சாகசங்களும் நாடோடி அலைச்சலும் இனிமேலும் சரிப்பட்டு வராது என்பதை எடுத்துச் சொன்ன அவுரேலியா அவரை டிரினிடாடிடம் திரும்பச் செல்லும்படி அறிவுறுத்தினார். “அவள் உன் முதல் பிள்ளையின் தாய் அல்லவா?” என்று சுட்டிக் காட்டினார். ஜோஸ் கார்மனும் டிரினிடாடும் முறைப்படி மணந்தார்கள். குழந்தை நெஃப்தாலி மாற்றாந் தாய் டிரினிடாடின் அணைப்பில் வளரத் தொடங்கினான். குடும்பப் பொறுப்பை உணர்ந்த ஜோஸ் கார்மன், தனது முதல் பிள்ளை ரொடால்ஃபோவையும் அழைத்து வந்தார்.

ஜோஸ் கார்மனுக்கு அவுரேலியா மீதான காதல் மறைக்க முடியாததாக இருந்தது. அவர்களுக்கு இடையில் நெருக்கமான உறவும் ஏற்பட்டது. முப்பதுகளின் நடுப்பகுதியிலிருந்த ஜோஸ் கார்மன்மீது பதினெட்டு வயது அவுரேலியானாவுக்கும் ஈர்ப்பு இருந்தது. திடகாத்திரரும் முகப் பொலிவு உள்ளவரும் வசீகரமான நீலக் கண்கள் கொண்டவரும் இதமானவருமான அவர் பால் ஈர்க்கப்பட்டார் அவுரேலியானா. நெஃப்தாலிக்கு இரண்டு வயதைக் கடந்தபோது ஜோஸ் கார்மனுக்கும் அவுரேலியானவுக்குமான உறவில் ஒரு தங்கை பிறந்தாள். லாராட்டா என்ற லாரா.

ஆனால் இந்த உறவில் அவுரேலியானா இடையறாத தார்மீகத் திணறலையே அனுபவித்தார். அவரது கத்தோலிக்க நம்பிக்கை பெரும் பதற்றத்தை அளித்தது. இன்னொரு பெண்ணின் கணவனும் ஒரு பிள்ளைக்குத் தகப்பனுமான நபருடன் கொண்டிருந்த உறவு குற்றவுணர்வையே கொடுத்தது. இரண்டு ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு குற்ற உணர்வுடன் லாராவைத் தன்னால் வளர்க்க முடியாது என்ற முடிவுக்கு வந்தார். ஒன்று ஜோஸ் கார்மன் தன்னுடனும் லாராவுடனும் மட்டுமாக வாழ்க்கை நடத்த வேண்டும். அல்லது டிரினிடாட், ரொடால்ஃபோ, நெஃப்தாலி அடங்கிய குடும்பத்துடன் வாழ வேண்டும். தன்னுடன் வாழ விருப்பமில்லை என்றால் லாராவையும் அழைத்துச் செல்லவேண்டும் என்று நிர்ப்பந்தித்தார். ஜோஸ் கார்மன் லாராவையும் கூட்டிக்கொண்டு குடும்பம் வசிக்கும் டெமூகோ நகருக்குத் திரும்பினார். டிரினிடாட் தன்னுடைய குடும்பப் பெயரை சிறுமிக்கு அளித்து அவளைத் தன்னுடைய மகளாக ஏற்றுக் கொண்டார். ஜோஸ் கார்மனின் ரகசிய உறவு அவருக்கு முன்னமே தெரிந்திருக்கலாம் அல்லது அது பற்றிய சந்தேகம் இருந்திருக்கலாம். ஆனால் அவர் அதை வெளிப்படுத்தவில்லை. தனது சொந்தப் பிள்ளையான ரொடால்ஃபோ, ரோஸாவின் வாரிசான நெஃப்தாலி, அவுரேலியாவின் மகளான லாரா மூவரையும் தன் கரங்களுக்குள் சேர்த்துக் கொண்டார்.

இந்தச் சிக்கலான உறவின் உண்மையும் வினோதமும் நெஃப்தாலியை ஆழமாகப் பாதித்தன. பாப்லோ நெரூதா என்ற பிற்காலக் கவிஞரை இந்த ரகசியங்களும் மீறல்களும் வாழ்நாள் முழுவதும் தொடர்ந்தன.

o

நெஃப்தாலியின் இளமைப் பருவம் சிற்றன்னை டிரினிடாடின் அரவணைப்பிலும் சகோதரி லாராவின் பாசத்திலும் கழிந்தது. சகோதரன் ரொடால்ஃபோ எவரிடமும் ஒட்டுதல் இல்லாமல் நடந்து கொண்டான். தந்தை ஜோஸ் கார்மனின் கண்டிப்பு நெஃப்தாலியை வெருட்டினாலும் இருப்புப் பாதைத் தொழிலாளியான அவருடன் மேற்கொண்ட ரயில் பயணங்கள் குதூகலமளித்தன. தானறியாத உலகத்தில், விந்தைகளின் உலகத்தில் வந்து பிறந்த குழந்தையின் குறுகுறுப்பு அந்தக் கண்களில் எப்போதும் இருந்தது. அதைக் கவிஞனின் பார்வை என்று புகழ்ந்தவர்கள் தாய் டிரினிடாடும் சகோதரி லாராவும் மட்டுமே.

பள்ளிப் பருவத்திலேயே நெஃப்தாலி கவிதைகள் எழுதத் தொடங்கினான்.

பொதுவான இலக்கிய வாசிப்புப் பழக்கமிருந்த டிரினிடாட் சிறுவனை உற்சாகப்படுத்தினார். அந்த ஊக்குவிப்பை மதிக்கும் வகையில் அஞ்சலட்டை ஒன்றில் ஏரியும் பனிமூடிய மரங்களுமிருக்க நடுவில் கவிதையெழுதி, அவருக்குச் சமர்ப்பித்தான் நெஃப்தாலி.

            பொன்னிறப் பகுதிகளின் நிலக் காட்சியிலிருந்து

            அன்புள்ள அம்மா

            உனக்காக இந்த எளிய அஞ்சலட்டையைத் தேர்ந்தெடுத்தேன்.

தந்தையிடம் காண்பித்தபோது ‘இதை எங்கேயிருந்து காப்பி அடித்தாய்?’ என்று கேட்டார். அம்மா ‘இது நல்ல கவிதை’ என்று சிகையை அளைந்து பாராட்டினார். அன்று ஒரு கவிஞன் உருவானான்.

ஜோஸ் கார்மனின் குடும்பம், நெஃப்தாலி பிறந்த ஊரான பர்ராலிலிருந்து டெமூகோவுக்கு இடம் பெயர்ந்தது. நெஃப்தாலியின் பள்ளிப்பருவம் அங்கு கழிந்தது. பள்ளிப் பாடங்களைவிட இலக்கிய வாசிப்பில்தான் ஈடுபாடு அதிகம். இலக்கியம் தவிர்த்து பெண்களும் அரசியலும் அவனை முதன்மையாக ஈர்த்தன. பதினோராம் வயதில் முதல் கவிதை வெளியானது. அதே வயதில் முதல் காதலும் நிகழ்ந்தது. மரியா என்ற பெண் மீது கொண்ட ஈர்ப்பு அவளது புறக்கணிப்பால் வெகு விரைவில் கலைந்தது. எளிய குடும்பத்துப் பையனைக் காதலிக்க அவள் குடும்பம் அனுமதிக்கவில்லை. பிள்ளைக் காதலில் ஏற்பட்ட தோல்வி நெஃப்தாலியை தனியனாக்கியது. “நெரூதா எப்போதும் தன்னை ஓர் அனாதையாகவே எண்ணியிருந்தார். தாயைத் தேடுவதிலேயே வாழ்க்கையைக் கழித்தார். இது ஓரளவு உண்மை. எப்போதும் தாயை இழந்த பெரிய குழந்தையாகவே இருந்தார்” என்று அவரது இளம் பருவத் தோழி பிற்காலத்தில் நினைவுகூர்ந்தார். அரசியல் உள்ளடக்கம் தவிர்த்த ஆரம்பக் காலக் கவிதைகளில் தனிமையே பெரிதும் இடம்பெற்றது. இருபது காதல் கவிதைகளில் அதை விரிவாகவே காணலாம்.

தனது தனிமையைத் தீர்த்துக் கொள்ள இரண்டாவது பிள்ளைக் காதலில் விழுந்தான் நெஃப்தாலி. அமேலியா அல்விஸோ முதல் சந்திப்பிலேயே அவனுக்குள் கிளர்ச்சியை ஏற்படுத்தினாள். அவளிடம் தன்னுடைய காதலைத் தெரிவித்தான். பதின் பருவப் பெண்ணான அவளுக்கு அது விளங்கவில்லை.

தவிர அவள் குடும்பத்தினர் செல்வாக்கு மிகுந்தவர்கள். அவள் தந்தை மின்சார உற்பத்தி நிலையம் நடத்தி நகரத்துக்கே விநியோகித்து வந்தார். வசதியான பின்னணியைச் சேர்ந்தவர்கள். கீழ்மட்ட இருப்புப் பாதைத் தொழிலாளியின் பிள்ளையுடன் தங்கள் பெண் பழகுவதைக் கண்டித்தார்கள். அமேலியா விலகினாள். நொறுங்கிப் போன நெஃப்தாலி கவிதையில் தஞ்சம் புகுந்தான்.

பதினான்கிலிருந்து பதினாறு வயதுக்குள் நெஃப்தாலியின் சுமார் முப்பது கவிதைகள் சிலியில் அந்த நாட்களில் வெளிவந்து கொண்டிருந்த வெவ்வேறு இதழ்களில் அச்சேறின. ‘கனவுலகவாசியாகக் கவிதை எழுதிக் கொண்டு திரிவது நடைமுறை வாழ்க்கைக்கு உதவாது’ என்ற தந்தையின் கண்டிப்பு இலக்கியப் பெருமையை மறைத்து வைக்கச் செய்தது. அவையனைத்தும் பாப்லோ நெரூதா என்ற புனைபெயரில் வெளிவந்தன. பள்ளி இறுதி நாட்களில் வசந்த கால விழாவையொட்டி நடந்த போட்டியில் முதல் பரிசுக்குரியதாக பாப்லோ நெரூதாவின் கவிதை தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டது. அந்தக் கவிதையிலிருந்து நெஃப்தாலி ரேயஸ் என்ற இயற்பெயர் மறைந்தது. பாப்லோ நெரூதா என்ற பெயர் உலகத்துக்கு அறிமுகமானது.

o

பதினேழாம் வயதில் உயர் கல்விக்காக நாட்டின் தலைநகரமான சாந்தியாகோவுக்கு பாப்லோ நெரூதா சென்றார். சிலி பல்கலைக் கழகத்தில் பிரெஞ்சு பயிற்றுவிப்புத் துறையில் சேர்ந்தார். இலக்கியத்திலும் கவிதை எழுத்திலும் அவருக்கு இருந்த மோகத்தை அறிந்திருந்த ஜோஸ் கார்மன் ஒழுங்காகப் படித்தால் மட்டுமே தன்னால் உதவ முடியும் என்ற நிபந்தனையுடன் அவரை அனுப்பி வைத்தார். பல்கலைக் கழகத்தில் சேர்ந்த குறுகிய காலத்துக்குள் கல்வி வளாகத்திலும் இலக்கிய வட்டாரத்திலும் பிரபலமடைந்தார் நெரூதா. பல்கலைக்கழகத்தில் நடைபெற்ற கவிதைப் போட்டியில் முதல் பரிசு பெற்றது மேலும் புகழுக்குரியவராக்கியது. குறிப்பாகப் பெண்கள் இடையே.

நெரூதாவின் பல்கலைக் கல்விப் பருவம் சிலியின் கொந்தளிப்பான காலம். முதலாவது உலகப் போரில் சிலி நடுநிலைமை வகித்திருந்தும் போரின் பின் விளைவுகள் நாட்டை நாசமாக்கிக் கொண்டிருந்தன. அரசியல் குழப்பங்களும் பொருளாதார வீழ்ச்சியும் நாட்டை உலுக்கிக் கொண்டிருந்தன. மக்கள் எழுச்சி போராட்டமாக வெடித்தது. அரசாங்கம் கலவரங்களை அதிகாரத்தின் மூலம் ஒடுக்க முனைந்தது. ஜனாதிபதி யுவான் லூயிஸ் சான்ஃபுவாண்டஸ் மாணவர்கள்மீது அடக்குமுறையை ஏவினார். அதில் ஒரு மாணவர் பலியானார். மாணவர் கிளர்ச்சியில் பங்கேற்ற பாப்லோ நெரூதா மாணவர் அமைப்பின் தலைவராக நியமிக்கப்பட்டார். கவிஞர், மாணவர் தலைவர் ஆகிய தகுதிகளுடன் கிளாரிடாட் பத்திரிகையின் செய்தியாளரும் ஆனார்.

            அந்த நாட்களிலிருந்து அவ்வப்போது இடையீடுகள் நேர்ந்தாலும் அரசியல் என் கவிதையிலும் வாழ்க்கையிலும் பாகமானது. என் கவிதைகளில் தெருவைப் பாராதா வகையில் கதவை மூட முடியாதது போலவே என் இளங்கவி மனதில் காதலுக்கோ வாழ்க்கைக்கோ மகிழ்ச்சிக்கோ அல்லது துயரத்துக்கோ கதவை அடைக்கவில்லை (நினைவுக் குறிப்புகள் பக். 53)

என்று பின்னர் நெரூதா சான்றளித்தார்.

படிப்பதற்காகப் பல்கலைக்கழகத்துக்குப் போனவன் கவிதை எழுதுவதிலும் கட்டுரைகள் எழுதி வெளியிடுவதிலும் மூழ்கியதை அறிந்த ஜோஸ் கார்மன் செலவுக்காக நெரூதாவுக்கு அனுப்பி வந்த பணத்தை அடியோடு நிறுத்தினார். பத்திரிகைகளில் எழுதிக் கிடைத்த சொற்ப வருவாயில் வாழ வேண்டிய நிர்ப்பந்தம் உருவானது. சிற்றன்னை டிரினிடாடும் சகோதரி லாராவும் மறைமுகமாக உதவினார்கள். வசதிக் குறைவான அறைகளில் வசித்தார் நெரூதா. அந்தக் குறுகிய அறைகளிலும் அவருடைய கவிதை வாசிப்பைக் கேட்கவும் அரசியல் பேசவும் இலக்கியக் கலந்துரையாடல் நடத்தவும் ஆண்களும் பெண்களும் அன்றாடம் திரண்டார்கள்.

பல்கலைக் கழகத்தில் சேர்வதற்காகப் புறப்படும் முன்பே நெரூதா காதல் வசப்பட்டிருந்தார். டெமூகோ வசந்தகால விழாவில் சந்தித்த டெரேஸா லியான் பெட்டியன்ஸ் மீது காதல் கொண்டிருந்தார். விழாவில் நகரத்தின் அழகியாகத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டிருந்தார் தெரேஸா. சாந்தியாகோவுக்குப் புறப்படும் முன்பே தெரேஸாவுடன் நெருக்கமான பிணைப்பு ஏற்பட்டிருந்தது. அவரை தெரூசா என்று அழைத்தார். அவரைப் பிரிந்த துயரம் நெரூதாவை அலைக்கழித்தது. கடிதங்களில் காதலைக் கொட்டி அனுப்பினார். அவரிடமிருந்து வந்த பதில்களால் துள்ளினார். பதில் வரத் தாமதமானால் சுணங்கினார். விடுமுறை நாட்களில் தெரேஸாவைச் சந்திக்க நீண்ட பயணம் மேற்கொண்டார். சந்திக்க முடியாமற் போன தருணங்களில் துவண்டார். தனிமையில் புலம்பினார்.

தெரேஸாவுக்கும் நெரூதா மீது காதல் இருந்தது. எனினும் பெற்றோரின் எதிர்ப்பு அவரைக் கட்டிப்போட்டது. தெரேஸாவின் பெற்றோர் நெரூதாவை வல்லூறு என்று அழைத்தார்கள். அவரைப் பார்க்கக் கூடாது என்று மகளுக்குத் தடை விதித்தார்கள். ஆனாலும் காதலர்கள் இருவரும் ரகசியமாக உறவாடிக் கொண்டிருந்தனர். நெரூதா தனது கவிதைகளை ரகசியமாகத் தெரெஸாவுக்குக் கைமாற்றிக் கொண்டிருந்தார். இதற்கிடையில் அவருக்கு இன்னொரு காதலியும் வாய்த்தார். மரியா பரோடிஸ். சிறு தாள்களில் எழுதி அளிக்கும் கவிதைகளை யாருக்கும் தெரியாமல் உள்ளங்கைக்குள் பொத்தி வைத்து வாசித்துப் பரவசப்பட்டார் மரியா. ‘சூரியனையும் தண்ணீரையும்போல நிச்சயமானவள்’ என்று புகழ்ந்தார் நெரூதா. இருபது காதல் கவிதைகளில் 19 ஆம் கவிதை மரியாவைப் பற்றியது.

தெரேஸாவுடன் காதலில் ஆழ்ந்திருக்கும்போதே சக மாணவியும் நண்பரான ரூபெனின் சகோதரியுமான ஆல்பெர்ட்டினா ரோஸா அசொகருடனும் காதல் கொண்டார் நெரூதா. அவரை விட இரண்டு வயது மூத்தவர் ஆல்பெர்ட்டினா. அவரே விரும்பியும் ஆல்பர்ட்டினா மீது உருவான ஈடுபாட்டை நெரூதாவால் தவிர்க்க முடியவில்லை. மாணவர் வட்டத்தில் அவருக்கு இருந்த புகழ், அவருடைய அறிவுத்திறன் அதற்கும் மேலாக அவருடைய கவிதைகள் ஆல்பட்டினாவையும் கவர்ந்தன. வகுப்புத் தோழன் என்ற பழக்கத்தில் ஆல்பர்ட்டினாவின் வீட்டுக்கு அடிக்கடி செல்லவும் நெரூதாவால் முடிந்தது. அவுரேலியானா, தெரேஸா ஆகிய பெண்களுடனான காதலுக்கு நெரூதாவின் வறிய நிலை இடையூறாக இருந்தது. ஆனால் சாதாரணக் குடும்பத்துப் பெண்ணான ஆல்பெர்ட்டினாவைப் பொறுத்து அந்தச் சிக்கல் எழவில்லை. ஆனால் ஆல்பர்ட்டினாவின் சகோதரி அடேலினா இருவரையும் கண்காணித்து வந்தார். சகோதரன் ரூபென் அவர்களுக்குத் துணையாக இருந்தார். நெரூதாவும் ஆல்பெட்டினாவும் மாலை நடை செல்லும்போது கூடவே போவார். சிறிது தொலைவு கடந்ததும் அவர்களை விட்டு விலகிக் கண் மறைவாகச் செல்வார். இது இருவருக்கிடையிலும் நெருக்கத்தை ஏற்படுத்தியது.

காதலர்களுக்கு இடையில் பாலுறவு என்பது நெரூதாவின் தலைமுறையில் விலக்கப்பட்டதாக இருக்கவில்லை. உண்மையில் நெரூதா உள்ளிட்ட அராஜகவாதி மாணவர்கள் கட்டுப்பாடற்ற காதல் இயக்கத்துக்காக வாதாடிக் கொண்டிருந்தார்கள். ஆல்பெர்ட்டினாவுடன் பந்தம் உருவாகிச் சில மாதங்காளுக்குப் பின்பு நெரூதா கிளாரிடாடில் ஒரு கட்டுரை எழுதி வெளியிட்டார். பாலியல் திருப்திக்காகத் திருமணம், கற்பு என்ற பெயரில் பெண்களைக் கருவிகளாக்குவது பற்றிக் கட்டுரையில் விளாசியிருந்தார்.

கட்டுரை வெளிவந்த இரண்டு மாதங்களில் ஆல்பெர்ட்டினா எந்த ரகசியங்களும் மிச்சம் வைக்காமல் தனது உடலை நெரூதாவுக்கு முழு நிறைவுடன் திறந்து கொடுத்தார். பெண்ணுடல் ஒளிவு மறைவு இல்லாமல் முதல் முறையாக நெரூதாவுக்குக் காணக் கிடைத்தது. அந்தத் தூய அனுபவத்தையே ‘பெண்ணின் உடலே, உன் கருணையைத் தொடர்ந்து போற்றுவேன்’ என்று எழுதி இருபது கவிதைகளின் முதல் கவிதையாகவும் வைத்தார்.

ஒரு பெண்ணுடன் காதலில் திளைத்திருக்கும்போதே தொலைவிலிருக்கும் இன்னொரு காதலிக்காக ஏங்குவது நெரூதாவின் இயல்பு. ஆல்பெர்ட்டினாவுடன் பிணைப்பிலிருந்து கொண்டே தெரேஸாவை நினைத்து உருகிக் கொண்டிருந்தார். கடிதங்களில் விரகத்தைக் கொட்டிக் கொண்டிருந்தார். பெற்றோரின் தடையை உடைத்து தெரேஸா அவரைத் தேடி வந்தார். ஆனால் அந்தக் காதல் பழைய நறுமணத்துடனோ தீராத ஒளியுடனோ மங்காத வேட்கையுடனோ தொடரவில்லை. இருவரும் நிரந்தரமாகப் பிரிந்தார்கள். தெரேசா பின்னர் தட்டச்சு பழுது நீக்குநர் ஒருவரை மணந்தார். பாப்லோ நெரூதா மறைவுக்கு ஓர் ஆண்டு முன்பே தெரேஸா மறைந்தார்.

ஆல்பர்ட்டினாவுடனான உறவையும் நெரூதா கைவிடவில்லை. குடல்வால் அழற்சி முற்றி அடிவயிற்றுச் சவ்வு பாதிக்கப்பட்ட ஆபத்தான நிலையில் ஆல்பெர்ட்டினா அறுவைச் சிகிச்சைக்காக மருத்துவமனையில் சேர்க்கப்பட்டார். தன்னை மகத்தான காதலனாக நெரூதா நிரூபித்த சந்தர்ப்பம் அது. ஆல்பெர்ட்டினா மருத்துவமனைப் படுக்கையில் கிடந்த எல்லா நாட்களிலும் நெரூதா அவருக்குத் துணையாக இருந்தார். சிகிச்சை முடிந்த பின்னர் ஆல்பர்ட்டினாவின் பெற்றோர் அவரை சாந்தியாகோ பல்கலைக்கழகத்தில் படிப்பை நிறுத்தி கன்செஷியன் பல்கலைக்கழகக் கல்வியியல் பள்ளியில் சேரும்படிக் கட்டளையிட்டார்கள். நெரூதா உடைந்து போனார். பிரிவு அவருக்கு ஆத்திரமூட்டியது. அதை ஆல்பர்ட்டினாவுக்குக் கடிதங்களாக எழுதியனுப்பினார். தனக்கு வேதனையையும் தன் காதலுக்கு அவமதிப்பையும் செய்தவராக ஆல்பெர்ட்டினாவைக் குற்றம் சாட்டினார். அவரைக் குற்ற உணர்வு கொள்ளச் செய்தார். ‘உன் மௌனம் நட்சத்திரத்தின் மௌனம்’ என்று சமாதானமும் சொன்னார். இருபது காதல் கவிதைகளில் மிகப் பிரசித்தமான ‘இன்றிரவு என்னால் எழுத முடியும்’ என்ற கவிதையில் வரும் ‘இனி அவளைக் காதலிப்பதில்லை/ எனினும் அவளை எவ்வளவு நேசித்தேன்’ என்ற வரிகள் ஆல்பெர்ட்டினாவுக்கு எழுதப்பட்டவை.

‘நெரூதா சாந்தியாகோவை விட்டு வந்திருந்தால் எங்களுக்கு இடையில் விலகல் நேர்ந்திருக்காது. நான் அவரைத் திருமணம் செய்துமிருப்பேன்’ என்று பின்னாட்களில் ஆல்பர்ட்டினா குறிப்பிட்டார்.

ஆல்பர்ட்டினாவை மையமாக்கி நெரூதா எழுதிய கவிதைதான் (நீ இருந்ததைப்போலவே உன்னை நினைவு கூர்கிறேன் – கவிதை 6) அடுத்த காதலுக்கு வழிவகுத்தது. நெரூதாவின் கவிதைகளால் ஈர்க்கப்பட்ட லாரா, அவர் படித்து வந்த விடுதிப் பள்ளி விழாவில் கவிதை வாசிக்க நெரூதாவை அழைக்கச் சென்றார். அந்த சந்தர்ப்பத்துக்குப் பிறகு நெரூதா அடிக்கடி பள்ளிக்குச் சென்றார். இருவரும் நெருங்கினார்கள். ஆல்பர்ட்டினா விலகிச் சென்ற சமயம் அது. எனினும் லாராவுக்கும் நெரூதாவுக்கும் இடையில் ஏற்பட்ட காதல் அதிகம் பேசப்படவில்லை. லாராவைப் பற்றி ஒரு வரியும் எழுதவில்லை. நெரூதாவே அது பற்றி மௌனம் சாதித்தார். காரணம் லாராவின் வருங்காலக் கணவரான ஹோமிரோ அர்சேயுடன் நெரூதாவுக்கு இருந்த நட்பும் மரியாதையும். அர்சே பின்னாட்களில் அர்சே நம்பிக்கைக்குரிய செயலாளராக நெரூதாவின் மரணம் வரை பணியாற்றினார். 1977 ஆண்டு சர்வாதிகார ஆட்சியாளர்களால் மண்டை பிளந்து கொல்லப்பட்டார். கணவரின் மறைவுக்குப் பிறகு எழுதிய நினைவுக் குறிப்பில் “நான் பாப்லிட்டொவை முரட்டுத்தனமான குறுகிய காலம் காதலித்திருந்தேன்” என்று லாரா ஒப்புதல் செய்தார்.

o

பால்யம் முதல் பதின் பருவம் வரை, தான் காதலித்தவர்களும் தன்னைக் காதலித்தவர்களுமான பெண்களுடன் ஏற்பட்ட உறவையும் பிரிவையும் சொல்லும் கவிதைகளின் தொகுப்பு இருபது காதல் கவிதைகளும் ஒரு நிராசைப் பாடலும். தனது தனிமையையும் அதைத் தீர்த்த பெண்களையும் தனது காமத்தையும் அதைத் தணி்த்த துணைகளையும் பாப்லோ நெரூதா இந்தக் கவிதைகளில் அழியாத நினைவுகளாக மாற்றினார். ஆண் மைய நிலையிலிருந்தே இந்தக் கவிதைகள் எழுதப்பட்டிருக்கின்றன. காதலிலும் காமத்திலும் சம பங்கு வகித்த பெண்களின் தரப்பிலிருந்து சின்ன எதிர்வினை கூட கவிதைகளில் இல்லை. முற்றிலும் ஓர் ஆணின் காதலும் காமமும் கொப்பளிக்கும் இந்தத் தொகுப்பின் பெருவாரியான வாசகர்கள் பெண்கள் என்பது விந்தை. எந்தப் பெண்களைப் பற்றி கவிதைகள் எழுதப்பட்டனவோ, சந்தேகமின்றி அந்தப் பெண்கள் இந்தக் கவிதைகளை வாசித்திருந்தார்கள் என்பது அந்தப் பெண்களின் பிற்கால நேர்காணல்களில் வெளிப்படுகிறது.

முதன்மையாக நான்கு பேர் இந்தக் கவிதைகளின் மையப் பாத்திரங்கள். அமேலியா, தெரேஸா, ஆல்பர்ட்டினா ஆகிய மூவரும் கணிசமான கவிதைகளின் நாயகிகள். பிற பெண்களுடன் உறவு நிலவியபோதும் இந்த மூவரையும் நெரூதா தீவிரமாகவும் மூர்க்கமாகவும் நேசித்தார். தொகுப்பில் அதிக எண்ணிக்கையிலான கவிதைகளில் இந்தப் பெண்கள் மறைவாகவும் பகிரங்கமாகவும் தெரியக் காரணம் நெரூதாவின் அதீதக் காதல்தான். தான் அவர்களிடம் கண்ட தனித்துவத்தை முன்னிட்டே காதலாகிக் கசிந்திருக்கிறார்.

பதின் மூன்று வயதில் காதல் கொண்ட அமேலியாவைத் தனது விடலைப் பருவப் பதற்றத்தைத் தணித்தவராக நெரூதா கண்டார். தன்னை விடுவித்தவர் என்று தெரேஸவைக் குறிப்பிடுகிறார். கவிதைகளில் மிக அதிக எண்ணிக்கையை ஒதுக்குமளவு அவருடைய பாதிப்பு இருந்தது. இருபது காதல் கவிதைகளில் எட்டு கவிதைகள் தெரேஸாவை மையங்கொண்டவை. நீண்ட காலம் சீராட்டிக் கொண்டிருந்ததும் தெரேஸா மீதான காதலைத்தான். இளமைக் காலம் தாண்டி மேலும் காதலுறவுகள் நேர்ந்த பின்னும் தெரேஸாவைப் பிற்காலக் கவிதைகளிலும் நினைவு கூர்ந்திருக்கிறார். தன்னை ஓர் ஆணாக முழுமையாகத் தனக்குள் வரவேற்றவர் என்று ஆல்பர்ட்டினாவைக் குறிப்பிடுகிறார். தான் வாழ்ந்த காலத்தில் எழுதிய கவிதைகளிலும் கட்டுரைகளிலும் நினைவுக் குறிப்புகளிலும் மறைமுகமாகவும் மாற்றுப் பெயர்களிலும் தனது தோழிகளைக் குறிப்பிடுகிறார் நெரூதா. ஆனால் அவரது காலத்துக்குப் பின்பும் வாழ்ந்த ‘காதலிகள்’ அவர் மறைவுக்குப் பின்னர் நினைவுகூரல்களில் தங்கள் காதலை ஒப்புக் கொண்டனர்.

            இருபது காதல் கவிதைகளில் இடம்பெறும் பெண் யார் என்ற பதில் சொல்லக் கடினமான கேள்வி எப்போதும் என்னிடம் கேட்கப்படுகிறது. வேதனையும் விழைவும் நிறைந்த இந்தக் கவிதைகளில் உள்ளும் புறமுமாக இரு பெண்கள் ஊடோடியிருக்கிறார்கள். அவர்களை மாரிசால் என்றும் மாரிசோம்ப்ரா என்றும் குறிப்பிடலாம். கடலும் சூரியனும் என்றும் கடலும் நிழலும் என்றும். இரவில் திட்பமான சுதந்திரத்தோடு நட்சத்திரங்கள் ஒளிரும் டெமூகோவின் ஈர வானம் போன்ற விழிகளுள்ள வசீகர நாட்டுப்புறக் காதலிதான் மாரிசால். நீரோட்டங்கள் சூழ்ந்த துறைமுகப் பிரதேசத்திலிருக்கும் மலைகள்மீது பொலியும் அரை நிலவு அவள். நூலின் ஒவ்வொரு பக்கத்திலும் தன்னுடைய மொத்தக் குதூகலத்துடனும் உயிர்ப்புள்ள அழகுடனும் தோன்றுகிறாள்.மாரிசோம்ப்ரா நகரத்து மாணவி. தன்னிச்சையும் கட்டற்ற கற்பனையும் நிரம்பிய என் மாணவப் பருவத்தில், சாம்பல் நிறத் தொப்பியணிந்து நளினமான கண்களுடனும் தேன் மலர்களின் வாசனையுடனும் வந்தவள். நகரத்தின் மறைவிடங்களில் நிகழ்ந்த வேட்கை ததும்பிய சந்திப்புக்களில் உடலை அமைதிப்படுத்தியவள்.

என்று தனது நினைவுக் குறிப்புகள் (பக். 52) நூலில் நெரூதா எழுதுகிறார்.

இருபது காதல் கவிதைகள் நூல், வெளிவந்த நாட்களில் மகத்தான வரவேற்பையும் கடுமையான விமர்சனத்தையும் பெற்றது. ஆபாசக் களஞ்சியம் என்றும் தனிநபர் காமக்கனைப்பு என்றும் கண்டனத்துக்குள்ளாது. தனியொரு கவிஞனின் திறந்த வாக்குமூலம் என்று அதைச் சொல்லலாம். அதேசமயம் அது காலத்தின் புத்தகமாகவும் இருந்தது. அதனாலேயே அது இளைஞர்கள் நடுவில் வெகுவாகப் புகழ் பெற்றது.

இந்த நூல் ஒரு யுகத்தை உருவாக்கியது; யுகத்தால் உருவானது. அந்தத் தலைமுறை இளைஞர்கள் அந்தக் கவிதைகளில் தங்களைக் கண்டடைந்தார்கள். அவற்றில் தங்களை அடையாளம் கண்டார்கள். தாங்கள் வாசிக்கும் காதலுடன் தங்களை இனங்கண்டார்கள். அந்த ஆண்டுகளில் இளம் பெண்கள் சமூக வெளியில் அவர்களை உறுதிப்படுத்திக் கொள்ளத் தொடங்கியிருந்தார்கள். 1920 ஆம் ஆண்டு உலகின் பல பாகங்களிலும் பாலியல் சுதந்திரம் அரும்பிய காலமாக இருந்தது. சிலி இளைஞர்கள் இடையில் புரட்சிகரமான பாலியல் இயக்கத்தைப் பற்றிப் பேசப் பக்குவப்பட்டதாக இருந்தது அந்தப் புத்தகம்” என்று பாப்லோ நெரூதாவின் வாழ்க்கை வரலாற்றை எழுதிய மார்க் எய்ஸ்னெர் மதிப்பிடுகிறார்.

இருபது காதல் கவிதைகளும் ஒரு நிராசைப் பாடலும் வெளிவந்து மூன்று ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு பாப்லோ நெரூதா சிலி நாட்டின் தூதுவராக நியமிக்கப்பட்டு பணிநிமித்தம் பர்மாவுக்குப் புறப்பட்டார். தனது காதலிகளில் எவராவது உடன் வரவேண்டும் என்று விரும்பினார். ஆல்பர்ட்டினாவிடமும் லாராவிடமும் தன்னை மணந்து ரங்கூனுக்கு வருமாறு மன்றாடினார். லாராவுக்கு அப்போது வயது இருபது. சிறு பெண்ணை வெளிநாட்டுக்கு அனுப்பப் பெற்றோர் மறுத்தார்கள். லாரா துணை வரமாட்டார் என்றானதும் நெரூதா தன்னை ஏற்றுக் கொள்ளும்படி ஆல்பர்ட்டினாவுக்குக் கடிதங்களாக எழுதினார். முன்பு அமேலியா, தெரேஸா ஆகியவர்களுடனும் காதல் முறியக் காரணமாக இருந்த சமூக அந்தஸ்து இங்கும் அவரை வீழ்த்தியது. ஆல்பர்ட்டினாவின் பெற்றோர் மகளைக் கண்காணித்தார்கள். நெரூதாவை மனமாரக் காதலித்தபோதும் ஆல்பர்ட்டினாவா பெற்றோரை மீறி வெளியேவரத் துணியவில்லை. ஏமாற்றத்தையும் துக்கத்தையும் துணையாக அழைத்துக்கொண்டு தன்னந்தனியானாகப் புறப்பட்டார் பாப்லோ நெரூதா. அவரது பயணப் பையில் இழந்த காதல்களின் உயிர்ச் சான்றான ‘இருபது காதல் கவிதைகளும் ஒரு நிராசைப் பாடலும்’ தொகுப்பின் பிரதிகளும் இருந்தன.

@

நான்கு புத்தகங்களும் நானும்

 

தி.ஜானகிராமன் கட்டுரைகள்

தி.ஜானகிராமன் கதைகளைத் தொகுக்கும் முயற்சியில் அவரது கட்டுரைகளையும் வாசிக்கவும் திரட்டவும் வாய்த்தது. அவரது கட்டுரைகள் பெரும்பான்மையும் இதழ்களிலும் ஓரிரு தொகுப்புகளிலுமாக வெளிவந்தவை. ஐந்திணைப் பதிப்பகம் வெளியிட்ட தி.ஜானகிராமன் படைப்புகள் – தொகுதி 2 இல் அவை இடம் பெற்றிருந்தனவே தவிர, தனி நூலாகத் தொகுக்கப்படவில்லை. புனைபடைப்புகளுடன் ஒப்பிட்டால் மிகக் குறைந்த அளவிலேயே கட்டுரைகள் எழுதியிருக்கிறார் என்று கருதியிருந்தேன். ஆனால் தொகுப்பாக்கும் நோக்கத்தில் திரட்டியபோது கணிசமான அளவில் கட்டுரைகளையும் எழுதியிருப்பது தெரிய வந்தது. ஏற்கனவே கிடைத்த கட்டுரைகளுடன் அவர் முன்னுரைகளாகவும் மதிப்புரையாகவும் தனிக் கட்டுரைகளாகவும் எழுதிய உரைநடை ஆக்கங்களின் திரட்டு இந்த நூல். கடந்த பத்து ஆண்டுகளில் திரட்டியவையும் நண்பர்கள் தேடியளித்தவையும் தொகுப்பில் உள்ளன.

தி.ஜானகிராமனின் புனைவு எழுத்துகளுக்குச் சற்றும் மாற்றுக் குறைந்தவையல்ல அவரது கட்டுரைகள்.

@

மோகப் பெருமயக்கு

நவீனத் தமிழ் எழுத்தாளர்களில் மகத்தான கலைஞர்களில் ஒருவராக நான் மதிப்பவர் தி.ஜானகிராமன். அவரது படைப்புகள் குறித்து எழுதிய கட்டுரைகளும் குறிப்புகளும் தொகுக்கப் பட்ட நூல் இது. நூற்றாண்டு காணும் முன்னோடிப் படைப்பாளிக்கு அவரது தீவிர வாசகன் செலுத்தும் நன்றிக் கடன்.

தி.ஜானகிராமன் மீதான பற்று பள்ளிப்படுவத்தில் உருவானது. அவரைப் பற்றி எழுதிய முதல் கட்டுரையே அவருக்குச் செலுத்தும் அஞ்சலியாக இருந்தது. தொகுப்பின் முதல் சங்கதி அந்தக் கட்டுரைதான். கோவை ஞானி தொடங்கிய நிகழ் – காலாண்டு இதழின் முதல் இதழில் வெளிவந்தது. அந்த வடிவமே புத்தகத்திலும் சேர்க்கப் பட்டிருக்கிறது. ஆனால் இவ்வளவு சுருக்கமாக எழுதவில்லை என்பது நினைவில் இருந்தது. எனினும் முதல் வரைவைக் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை. அண்மையில் வீடு மாறினேன். எடுத்து வந்த புத்தக, பத்திரிகை, கைப்பிரதிகளின் இடையில் பழைய நோட்டுப் புத்தகம் அகப்பட்டது. அதன் பக்கங்களில் கட்டுரையின் மூல வடிவம் இருந்தது. 19.2.1983 இல் எழுதிய கட்டுரை. ஆறு பக்கங்கள் கொண்டது. அதைப் பார்த்ததும் மனது விம்மியது. கோவை ஞானி நடத்திய மாதாந்திர இலக்கியக் கூட்டத்தில் ஜானகிராமன் மறைவுக்குக் காலம் தாழ்த்தி  அஞ்சலி செலுத்த நேரம் ஒதுக்கப்பட்டது. அப்போது வாசித்த கட்டுரை. கூட்டத்தில் அதை முழுக்க வாசிக்க முடியாமல் கண்ணீர் ததும்பக் குரல் இடற நின்றது நினைவுக்கு வந்தது.

@  

எத்தனைக் கவனமாகவும் துல்லியமாகவும் மெய்ப்புப் பார்த்தாலும் சில பிழைகள் ஏயத்து விடுகின்றன. தகவல் பிழையாகவும் கவனக் குறைவாகவும். அவை நிம்மதியைக் கெடுத்துத் தூக்கத்தைக் குலைத்து விடுகின்றன.  தி.ஜானகிராமன் கட்டுரைகள் நூலில் தவிர்க்கவியலாமல் நுழைந்த பிழைகள் இரண்டு நாள் தூக்கத்தைப் பறித்துக் கொண்டன.

நூலில் இடம்பெற்றுள்ள ‘மதுர மணி’ கட்டுரையின் வெளியீட்டு விவரத்தில் மதுரை மணி – மணி விழா மலர் என்று  குறிப்பிட்டிருப்பது தவறு.

திருச்சியில் மணி அய்யரின் ரசிகர் குழாமொன்று ‘மணிமண்டபக் கோஷ்டி’ என்றே அழைக்கப்பட்டது. அதன் முக்கியப் பிரமுகரான வி.ஸ்ரீனிவாசனின் முயற்சியால் தொடர்ந்து பதினைந்து ஆண்டுகள் ராம நவமியன்று மதுரை மணி கச்சேரி பாடியிருக்கிறார். 1960 ஆண்டு விழாவிலும் பாடியிருக்கிறார். விழா நிறைவு நிகழ்ச்சியில் அவருக்கு ‘நாதலோல’ என்ற பட்டம் அளிக்கப்பட்டது. அதையொட்டி வெளியிடப்பட்ட சிறப்பு மலருக்காகவே ‘மதுர மணி’ கட்டுரையை தி.ஜானகிராமன் எழுதியிருக்கிறார். மணி விழாக் காணும் வாய்ப்பில்லாமல் மதுரை மணி 56 ஆம் வயதில் மறைந்தார்.

இந்த இரு தகவல்கள் கவனத்தில் இருந்தும் தகவல் பிழை நேர்ந்து விட்டது மிகுந்த வருத்தமளிக்கிறது.

நூலின் பின்னிணைப்பாகக் கொடுத்திருக்கும் லால்குடி ஜெயராமனின் ‘ஜானகிராமன் செய்த ஜாலம்’ என்ற குறிப்பு கல்கியில் வெளியானதாக உள்ளது பிழை.  அது வெளியானது குமுதம் இதழில். ‘வாரம் ஒரு பிரமுகர் ஆசிரியராக இருந்து இதழைத் தயாரித்த காலத்தில் லால்குடி தயாரித்த இதழில் இந்தக் குறிப்பு வெளியாகி இருக்கிறது..

பிழைகளைச் சுட்டிக் காட்டியவர் நண்பர் லலிதாராம். மோகப் பெருமயக்கு நூலின் முதல் கட்டுரை ‘ அஞ்சலி’ வெளியானது நிகழ் ஏப்ரல் 1982 என்று உள்ளது. அது பிழை. 1983 என்பதே சரி. இந்தப் பிழையை நண்பர் சுப்பிரமணி இரமேஷ் கவனத்துக்குக் கொண்டு வந்தார். நண்பர்கள் இருவருக்கும் நன்றி.

‘தி.ஜானகிராமன் கட்டுரைகள்’ நூலில் நேர்ந்திருக்கும் பிழைகள் அடுத்த பதிப்பில் திருத்தப்படும் என்று உறுதியளிக்கிறேன். ‘மோகப் பெருமயக்கு’ இன்னொரு பதிப்புக் காணுமானால் அதுவும் களையப்படும். கூடவே அஞ்சலியின் முழு வடிவம் சேர்க்கப்படும். அதற்கு வாசகர்கள் அருள்கூர்வார்களாக.

 @

மார்க்ஸிய அழகியல் – ஒரு முன்னுரை

‘மார்க்சிய அழகியல் – ஒரு முன்னுரை’ நூலின் முதற்பதிப்பு 1985 டிசம்பரில் வெளியானது. முப்பத்தேழு ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு இப்போது இரண்டாம் பதிப்பு வெளி வருகிறது. இந்தப் பதிப்பு வெளிவர நண்பர் பரிசல் செந்தில்நாதனே தூண்டுதலும் காரணமும்.

இடைப்பட்ட ஆண்டுகளில் அவ்வப்போது நூலைக் குறித்துச் சிலர் பேசவும் எழுதவும் செய்திருக்கிறார்கள். மறுபதிப்பு வருமா என்று விசாரித்திருக்கிறார்கள். வெவ்வேறு காரணங்களால் அதற்கான வாய்ப்பு அமையவில்லை. அமைந்த ஓரிரு வாய்ப்பு களையும் நூலுக்கான பொருத்தப்பாடு இன்னும் இருக்கிறதா என்ற சந்தேகத்தின் பேரில் தட்டிக் கழித்திருக்கிறேன். அது தவறென்று இப்போது தெளிவாகிறது. இந்த நூல் காலப் பொருத்தம் கருதி உருவானதல்ல. கலை இலக்கியத்தை அணுகுவதற்கான நிரந்தர அடிப்படைகளைப் பேச உதவும் நூல்.

என்னுடைய முகநூல் பக்கத்தில் புதிய பதிப்பின் அட்டைப் படத்தைப் பகிர்ந்திருந்தேன். அதைப் பார்த்த நண்பர் ஆ.இரா.வேங்கடாசலபதி ‘முதல் பதிப்பின் நினைவுகள் எழுகின்றன’ என்று பதிவிட்டிருந்தார். அந்த வரி எனக்கும் பழைய ஞாபகங்களைக் கிளறி விட்டது.

அது சிகைமுதல் கால்நகம் வரை இலக்கியப் பித்துப் ஓடிக்கொண்டிருந்த காலம். சிந்தனையில் மார்க்சியக் கருத்தாக்கங்கள் முட்டிக் கொண்டிருந்த பருவம். படைப்பிலக்கியங்கள் மீது கொண்டிருந்த அதே ஆர்வம் விமர்சன நூல்கள் மீதும்  - குறிப்பாக மார்க்சியப் பார்வை கொண்ட நூல்கள் மீதும் - இருந்தது.

அன்று வாசித்த மார்க்சிய விமர்சகர்கள் அல்லது சிந்தனையாளர்களின் நூல்கள் அடிப்படையான  சில கருத்துக்களை வலுப்படுத்தின. இடதுசாரி விமர்சனமாகத் தமிழில் காணக் கிடைத்தவை கோட்பாட்டின் சட்டகத்துக்குள் படைப்பைச் சுருக்கி விடுகின்றன. படைப்பின் உள்ளிருந்து தரவுகளைக் கண்டடைந்து விமர்சனங்கள் உருவாக்கப் படாமல் சூத்திரங்களின் அடிப்படையிலேயே முன்வைக்கப்படுகின்றன. இந்த அணுகுமுறை உவப்பானதாக இருக்கவில்லை. மாறாக நான் வாசித்த பிற அயல் விமர்சகர்களின் கண்ணோட்டம் சிந்தனையை ஈர்த்தது. படைப்பை முதன்மையாகக் கொண்டு கோட்பாட்டின் துணையால் அதை மதிப்பிடுவதுதான் சரி என்ற எண்ணத்தைக் கொடுத்தது. அந்த எண்ணத்தை வலுப்படுத்தும் ஒன்றாகக் கிடைத்ததுதான் மலையாளக் கவிஞர் சச்சிதானந்தன் எழுதிய மார்க்ஸிய அழகியல் – ஒரு முன்னுரை என்ற நீண்ட கட்டுரை.

கார்ல் மார்க்ஸ் நினைவு நூற்றாண்டையொட்டி  மாத்ருபூமி வார இதழில் 1983 ஜனவரி 2 முதல் பிப்ரவரி 6 வரையான ஐந்து வாரம் தொடராக வெளிவந்தது. வாராவாரம் வாசித்ததும் அதை தமிழில் மொழிபெயர்த்து வந்தேன். அன்று ஊர் ஊராகத் திரியும் விற்பனைப் பிரதி நிதியாகப் பணியாற்றிக் கொண்டிருந்தேன். அலைச்சல் காரணமாகத் தொடர்ந்து மொழிபெயர்க்க இயலவில்லை. பாதியில் நின்றது. தொடர் கட்டுரை பின்னர் தனி நூலாக வெளியானது. அந்தச் சமயத்தில் மீட்சி வெளியீடாகச் சில நூல்களைக் கொண்டுவர நண்பர்கள் தீர்மானித்தார்கள். அவற்றில் ஒன்றாக மார்க்சிய அழகியல் ஒரு முன்னுரை நூலும் அறிவிக்கப்பட்டது. பாதியில் விட்டிருந்த மொழிபெயர்ப்பை முடிக்க வேண்டிய கட்டாயம் ஏற்பட்டது.

மீட்சி புக்ஸ் வெளியீடாக முன்னரே வலியுணரும் மனிதர்கள் ( கவிதைகள் – பிரம்மராஜன் ), சுயம்வரம் மற்றும் கவிதைகள் ( கலாப்ரியா) ஆகிய நூல்கள் வெளிவந்திருந்தன. அடுத்த தவணையில் லத்தீன் அமெரிக்கச் சிறுகதைகள் ( தொகுப்பாசிரியர் ஆர்.சிவகுமார்) , மார்க்ஸிய அழகியல் – ஒரு முன்னுரை இரண்டும் வெளியாயின. அந்த நாட்களில் நிலவிய தோழமையும் உற்சாகமும் இன்றும் பசுமையாக நினைவில் உள்ளன. பிரம்ம ராஜன், ஆர்.சிவகுமார், த.பார்த்திபன், மறைந்த மீனா, மணிக்கண்ணன் என முகங்கள் நினைவில் ததும்புகின்றன.

இந்த இரண்டாம் பதிப்பில் பெரிதான மாற்றங்கள் எதையும் செய்யவில்லை. சில பிழைகளைத் திருத்தியதும் சில சொற்களை மாற்றியதும் தவிர.  

@ 

இன்னொருமுறை சந்திக்க வரும்போது

ஏறத்தாழ நான்கு பதிற்றாண்டுகளுக்கும் மேலாகக் கவிதைபால் தீராத மோகம் கொண்டவனாக இருந்து வருகிறேன். அதே அளவுக் காலம் கவிதை எழுதுபவனாகவும் இயங்கியிருக்கிறேன். குறிப்பாகக் கவிதையும் பொதுவாக இலக்கியமுமே எனது சாரம் என்று நம்புகிறேன். ஆனால் அந்த நம்பிக்கை மீது எப்போதும் மெல்லிய சந்தேக நிழல் படர்ந்தே இருந்தது. இலக்கியமோ கலையோ அந்தரங்கச் சிக்கல்களுக்கு விடையளிக்குமா என்ற ஐயம் தொடர்ந்து இருந்து வந்தது. உண்மையில் அந்த அந்தத் தத்தளிப்பு நிலைதான் தொடர்ந்து இலக்கியத்தில் செயல் படத் தூண்டுதலாகவும் இருக்கிறது. இந்த இருண்ட காலம் கவிதையையும் இலக்கியத்தையும் ஈடில்லாப் புகலிடமாகக் காட்டியது. அவற்றை ஆறுதலாகவும் ஊக்கமாகவும் நிறுவியது. இருட்டும் ஒரு வெளிச்சந்தான் என்ற அறிவை அளித்தது.

இது என்னுடைய ஒன்பதாவது கவிதைத் தொகுப்பு.

இந்த நான்கு நூல்களில் 'மார்க்ஸிய அழகியல் - ஒரு முன்னுரை' பரிசல் செந்தில் நாதனின் மலர் புக்ஸ் வெளியீடு. பிற மூன்றும் காலச்சுவடு பதிப்பகம் வெளியிட்டிருப்பவை. நூல்கள் வெளியாகக் காரணமாக இருந்த எல்லாருக்கும் மிக்க நன்றி.

@

 

 

 

 

 

மலர் நினைவுகள்

2018                                                       

                                                                                     

 

2019

2020

2021

பள்ளிப் பருவம். பாடங்களை விடவும் பிற புத்தகங்களைத் தேடித் தேடி வாசித்த காலம். வாசிப்பு பித்தாக முற்றியிருந்த நாட்கள். 

ஆனந்த விகடன், கல்கி இதழ்களில் வெளியாகியிருந்த தீபாவளி மலர் விளம்பரங்களைப் பார்த்து வாங்கி வாசித்தே ஆகவேண்டும் என்ற ஆவல் முட்டிக் கொண்டிருந்தது. அம்மாவை நச்சரித்துக் காசு வாங்கிக்கொண்டு பள்ளிக்குப் போனேன். உணவு இடைவேளையின் போது சாப்பிடாமல் வெரைட்டிஹால் ரோட்டிலிருந்த விகடன் ஏஜெண்ட் அலுவலகத்துக்கும் ஐந்து முக்கிலிருந்த பாயின் பேப்பர் கடைக்கும் ஓடி 'மலர்கள் வந்தாச்சா?' என்று விசாரித்தேன். 

‘இன்னைக்கு வரலை. நாளைக்குத்தான் வரும்’ என்று பதில் கிடைத்தது. மறுநாள் நண்பகலிலும் பள்ளி விட்டதும் மாலையிலுமாக விசாரணையைத் தொடர்ந்தேன். அன்றும் வரவில்லை. நாளைக்கு வரும் என்ற அதே பதில் கிடைத்தது. மூன்றாம் நாளும் பகலிலும் மாலையிலும் அதே விசாரிப்பு. அதே பதில். அடுத்த நாள் மத்தியான்னம் போனபோதும் அப்படியே.

இதையெல்லாம் கவனித்துக் கொண்டிருந்த ஏஜெண்ட் அவர் மேஜைக்கு அருகில் அழைத்து விவரம் கேட்டார். சொன்னேன்.

‘’இன்னும் நம்ம ஊருக்கு வரல்லே.வந்தா இங்க வெச்சிருப்போம். முக்கியமான கடைகளுக்குக் குடுப்போம். அங்கேர்ந்து வாங்கு. கெடக்கலேன்னா இங்க வா. இதுக்குன்னு ஸ்கூல்லேர்ந்து ஓடி ஓடி வராதே.என்னா?’’ என்றார்.

தலைகுனிந்து கேட்டுக் கொண்டிருந்தேன். பிறகு நிமிர்ந்து ‘’ நாளைக்கு வந்துடுமா?’’ என்றேன்.

ஏஜெண்ட் வாய்விட்டுச் சிரித்து விட்டார். ‘’ வந்துடும். வந்துடும். வந்ததும் உனக்குக் கிடைக்க ஏற்பாடு பண்றேன். இந்த உஷாரைப் படிக்கறதுலயும் காட்டறி்யோ என்னவோ?’’ என்று புத்தியில் தட்டினார்.

அந்தத் தட்டு உறைக்கவில்லை. இவர் எப்படி புத்தகம் கிடைக்க ஏற்பாடு செய்வார் என்ற சந்தேகமே அரித்துக்கொண்டிருந்தது. திரும்பி வந்தேன். அன்று மாலை அந்த அலுவலகத்துக்குப் போகவில்லை. யாரோ ஒருவர் சொல்லும் புத்திமதியைக் கேட்க எனக்கென்ன தலையெழுத்து?

மறுநாளும் அந்தப் பக்கம் போகவில்லை. பாய்கடையிலோ மோகன் புக் ஸ்டாலிலோ கிடைக்கும்.அப்போது வாங்கிக் கொள்ளலாம் என்று அடக்கமாக இருந்தேன். அத்தியாவசியச் செலவுகள் வந்தும் மலர்களுக்காக வாங்கிய ரூபாயைப் பத்திரமாக இறுக்கி வைத்திருந்தேன்.

 

முதல் இரண்டு பீரியட்கள் முடிந்து ரீசஸ் விட்டதும் வெளியில் வந்தேன்.  பள்ளி அலுவலகத்துக்கு முன்னால் விகடன் ஏஜெண்டின் மொபெட் நிற்பதைப் பார்த்தேன். அழைப்பதுபோலக் கையை உயர்த்துவதையும் பார்த்தேன். என்னையா அழைக்கிறார்? சந்தேகம் தெளிவதற்குள் அவரே சைகை காட்டிக் கூப்பிட்டார். சக மாணவன் ரங்கராஜனைத் ( ரங்காவின் பெரியப்பா பிரபல எழுத்தாளர். பெயர் - சாண்டில்யன் )  துணைக்கு அழைத்துக்கொண்டு மொபெட்டை நெருங்கினேன். அதன் கேரியரில் அந்த வாரத்து ஆனந்த விகடன் இதழ்கள் அடுக்கடுக்காக வைத்துக் கட்டப் பட்டிருந்தன. அன்று வெள்ளிக்கிழமை என்பதும் அப்போது நினைவுக்கு வந்தது.

 

மொபெட்டின் ஹாண்டில் பாரில் மாட்டியிருந்த கித்தான் பையிலிருந்து ஆனந்த விகடன் தீபாவளி மலரை எடுத்துக் கொடுத்தார் ஏஜெண்ட். டிரவுசர் பையில் பத்திரப்படுத்தியிருந்த பத்து ரூபாயை எடுத்து அவரிடம் கொடுத்தேன். மீதி ஐந்து ரூபாயைக் கொடுத்துவிட்டு ‘’ நீயா ஓடி வர வேண்டாம்னுதான் எடுத்துண்டு வந்தேன். பத்திரிகை படிக்கறதெல்லாம் நல்லதுதான். படிப்புல கோட்டை விட்டுடாமப் பாத்துக்கோ’’ என்றார். 

மறுபடியும் புத்திமதியா? என்று அலுவலக வாசலில் குதிரைமேல் ஈட்டியுடன் வீற்றிருந்த மிக்கேல் சம்மனசைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். எனக்குப் பதிலாக ரங்கா பதில் சொன்னான். ‘’ அதெல்லாம் நன்னாப் படிப்பான் மாமா. மொத அஞ்சு ரேங்க்குள்ள வாங்கிடுவோம். இவன் கவிதையெல்லாம் நன்னா எழுதுவான்”. நான் பார்வையைத் திருப்பினேன்.

‘’அப்போ அடுத்த தீவாளி மலர்ல ஒன்னோட கவிதையும் வரட்டும்’’ என்று முகம் முழுவதுமாகப் பூத்த சிரிப்புடன் ஏஜெண்ட் மொபெட்டை முடுக்கி ஸ்டாண்டிலிருந்து விடுவித்து ஏறிப் பறந்தார்.

 

மிச்ச ஐந்து ரூபாயில் அன்று மாலையே ஐந்துமுக்கு பாய் கடையில் கல்கி தீபாவளி மலரும் கிடைத்தது. அப்போது நான் புதிதாகத் தெரிந்து கொண்ட எழுத்தாளர் ஒருவரின் கதைகள் இரண்டு மலர்களிலும் இருந்தன.விகடனில் ‘விளையாட்டுப் பொம்மை’ என்ற கதை. கல்கியில் ‘கடைசி மணி’ என்ற கதை. எழுதியவர் – தி.ஜானகிராமன்.

 

கைக்கு வந்த ஆனந்த விகடன் தீபாவளி மலர் 2021ஐப் புரட்டிக் கொண்டிருந்தபோது இந்தப் பழைய நினைவுகளும் புரண்டு வந்தன.

 

கடந்த நான்கு ஆண்டுகளாக ஆனந்த விகடன் தீபாவளி மலர்களில் என்னுடைய கட்டுரைகள் இடம் பெற்றிருக்கின்றன. 2018 இல் மதுரை சோமுவைப் பற்றிய கட்டுரை ‘ மனோ தர்மர்’. 2019 இல் கொரியாவிலுள்ள எழுத்தாளர் உறைவிட முகாம் ‘தோஜி மையத்தில் கழித்த நாட்களைப் பற்றிய அனுபவம் ‘தோஜி’. 2020 இல் தி.ஜானகிராமன் நூற்றாண்டை ஒட்டி எழுதிய ‘காலத்தைப் படைத்த ஆளுமை’ என்ற கட்டுரை. இந்த 2021 இல் திருவனந்தபுரத்தின் நவீனத் தொன்மக் கதையான ‘ மகாராஜாவின் காதலி’.

 

விகடன் தீபாவளி மலர் ஆசிரியரான கா.பாலமுருகனின் தூண்டுதல் இல்லாமலிருந்தால் இந்தக் கட்டுரைகளை எழுதியிருக்க மாட்டேன். வீயெஸ்வி, லலிதாராம், வெ. நீலகண்டன் ஆகியோரது பாராட்டுகள் கிடைக்காமலிருந்தால் தொடர்ந்து எழுதியிருக்கவும் முடியாது. இவர்களுக்கு மிக்க நன்றி.

இவர்களுக்கெல்லாம் நன்றி பாராட்டும் அதேசமயம் ‘’ அடுத்த தீவாளி மலர்ல ஒன்னோட கவிதையும் வரட்டும்’’ என்று சொன்ன விகடன் ஏஜெண்டுக்கும் மானசீக நன்றி. அந்த வாக்குப் பலிக்க நாற்பத்து எட்டு ஆண்டுகள் ஆகியிருக்கின்றன. அதனால் என்ன, மெய்யான சொல் என்றாவது வெல்லும் தானே? அவர் இன்று இல்லை என்றே அறிகிறேன். ஆனால் ஆதரவுக் குரல் எழுப்பிய ரங்கா நீ எங்கே? 

@

 

 

நெடுமுடி வேணு

 

நெடுமுடி வேணு (1948-2021)

கலைப் பிரபலங்களின் மறைவின்போது மலையாள ஊடகங்கள் பயன்படுத்தும் நிரந்தர வாசகங்களில் ஒன்று: ‘அன்னார் அரங்கு நீங்கினார்’ என்பது. நெடுமுடி வேணுவைப் பொருத்து இந்த வாசகம் ‘அரங்குகளை நீங்கினார்’ என்று பன்மையில் பயன்படுத்தப்பட வேண்டும். ஏனெனில் அவர் பல்துறைக் கலைஞராக விளங்கியவர். இலக்கியம், இசை, நாடகம், சினிமாத் துறைகளில் பங்களித்தவர். ஏறத்தாழ அரை நூற்றாண்டுக்காலக் கலைவாழ்க்கையில் தொடர்ந்தும் அவ்வப்போதுமாக இந்தத் துறைகளில் ஈடுபட்டுச் செயலாற்றியவர்.

கேரள மாநிலம், ஆலப்புழை மாவட்டம் நெடுமுடியில் 1948இல் பிறந்தவர் வேணு என்ற வேணுகோபாலன். அவர் பிறந்த மண்ணான குட்டநாடு கலைகளின் கூடற்களம். கர்நாடக இசை, கதகளி ஆகிய செவ்வியல் கலைகளுக்கும், சோபான சங்கீதம் போன்ற சடங்குக் கலைகளுக்கும், படையணி முதலான நாட்டார் கலைகளுக்கும் ஈரமும் செழுமையும் ஊட்டிய மண். தகழி சிவசங்கரன் பிள்ளை, அய்யப்ப பணிக்கர், காவாலம் நாராயணப் பணிக்கர் உள்ளிட்ட எழுத்தாளர்களும் கவிஞர்களும் இலக்கியப் பின்புலமாகச் சித்தரித்த நிலம்.  குட்டநாட்டின் இந்த இயல்புகள் மனித வடிவத்தில் வெளிப்பட்டது நெடுமுடி வேணு என்ற கலைஞனில்.

கல்லூரிக் காலத்தில் சக மாணவரும் நண்பரும் பின்னாட்களில் மலையாளத் திரையுலகில் பிரபல இயக்குநராகப் புகழ்பெற்றவருமான பாசில் மாணவர்களுக்கான போட்டிக்கு எழுதிய நாடகத்தில் வேணு நடித்தார். நடுவராக வந்திருந்த கவிஞரும் நாடகக்காரருமான காவாலம் நாராயணப் பணிக்கர் வேணுவுக்குள் ஒரு நடிகரைக் கண்டார். பட்டப் படிப்புக்குப் பின்பு சிறிது காலம் தனிப் பயிற்சிக் கல்லூரி ஆசிரியராக ஆலப்புழையிலும் பத்திரிகைச் செய்தியாளராகத் திருவனந்தபுரத்திலும் பணியாற்றினார்.

காவாலம் நாராயணப் பணிக்கரின் நாடகங்களில் நடிக்க ஆரம்பித்ததும் வேணு திருவனந்தபுரத்துக்குக் குடிபெயர்ந்தார். அவரது கலைவாழ்க்கையின் தொடக்கம் அந்தக் குடிபெயர்வு. 1972இல் வெளியான ‘ஒரு சுந்தரியுடெ கத’ என்ற திரைப்படத்தில் நடிக்கும் வாய்ப்புக் கிடைத்தது. சொல்லிக் கொள்ளும்படியான முக்கியத்துவம் இல்லாத வேடம். ஆனால் படத்தின் பின்னணி வலுவானது. மறுமலர்ச்சிக் கால எழுத்தாளர் பி. கேசவதேவின் நாவலை ஆதாரமாகக் கொண்ட கதை. திரைக்கதையும் இயக்கமும் பிரபல இயக்குநர் தோப்பில் பாசி. பிற்கால நேர்காணல் ஒன்றில் முதல் பட அனுபவம் பற்றி இவ்வாறு குறிப்பிட்டார் வேணு. “நடனமாடும் கல்லூரி மாணவர்களில் ஒருவனாகச் சின்னப் பாத்திரம். யாரும் என்னைக் கவனித்திருக்க முடியாதவேடம். எனக்கும் மனக்குறைதான். ஆனால் கவனத்துக்குரிய படத்தில் அறிமுகமானேன் என்பதால் அந்தக் குறை பெரிதாகப் படவில்லை.”

1978இல் அரவிந்தன் இயக்கத்தில் வெளிவந்த ‘தம்பு’ நெடுமுடி வேணுவைத் திரையுலகின் கவனத்துக்கும் பார்வையாளரின் வரவேற்புக்கும் இலக்காக்கிற்று. எழுபதுகளின் இறுதியில் உருவான கலைப் படங்களிலும் எண்பதுகளில் வெளிவந்த இடைநிலைப் படங்களிலும் நெடுமுடி வேணு நிரந்தரப் பங்கேற்பாளரானார். பரதன் இயக்கிய ‘தகர’ (1979) படத்தில் வேணு ஏற்றிருந்த செல்லப்பன் ஆசாரி பாத்திரம் அவரது நடிப்பின் நுண்ணியல்பை எடுத்துக்காட்டியது. ஜான் ஆப்ரகாம் இயக்கிய ‘செறியாச்சன்டெ குரூர கிருத்தியங்களில்  கிறிஸ்தவப் பாதிரியாராக வேடமேற்றார். பத்மராஜன் இயக்கிய ‘கள்ளன் பவித்ர’னில் (1981) மனந்திருந்திய கள்வனாக நடித்தார். இந்த ஆரம்பக் கால வேடங்களில் அவரது நடிப்பு புதிய தோற்றங்களைக் கொண்டிருந்தது. அதன் விளைவாக ‘சமாந்தர சினிமா’ என்ற இடைநிலைப் படங்களில் வேணு இன்றியமையாதவராக ஆனார். பரதன், பத்மராஜன், மோகன், கே.ஜி. ஜார்ஜ், லெனின் ராஜேந்திரன் போன்றவர்களின் படங்களில் அவரை நம்பிப் பாத்திரங்கள் கொடுக்கப்பட்டன. மோகன் இயக்கிய ‘விட பறயும் முன்பே’ (1981) வேணுவின் நடிப்புக்காகவே பார்க்கப்பட்ட படமாக இருந்தது.

நெடுமுடி வேணு கதாநாயகராகச் சில படங்களில் நடித்திருந்தாலும் நட்சத்திர நடிகரல்லர். நிகழ்த்துநர். எனவே துணைப் பாத்திரங்களிலேயே பெரும்பாலும் அவரைக் காணமுடிந்தது. அந்தப் பாத்திரங்களிலேயே அவரது நடிப்பு சிறப்பாக வெளிப்பட்டது. அவரைத் தவிர அந்தப் பாத்திரங்களில் வேறு எவராலும் சோபிக்க முடியாது என்று சொல்லும்படியான நுண் உணர்வுகளைத் திரையில் வெளிப்படுத்தினார். சிறந்த துணை நடிகருக்கான தேசிய விருதைப் பெற்றுத் தந்த ‘ஹிஸ் ஹைனெஸ் அப்துல்லா’ (1990)வில் அவரது பாத்திரம் ஒரு சிற்றரசர். அவரது உறவினர்களாலேயே கொல்லப்படும் சதிக்குள் அகப்பட்டிருக்கிறது அந்தப் பாத்திரம். அவரைத் தீர்த்துக் கட்ட அமர்த்தப்படும் வாடகைக் கொலையாளியின் இசைத் திறனிலும் நல்லியல்பிலும் தன்னை இழந்துபோகிறார். தான் நம்பிய அந்தப் பாத்திரம் தன்னை ஏமாற்றியதைப் புரிந்து கொள்கிறார். அந்தத் தருணத்தில் நெடுமுடி வேணு வெளிப்படுத்தும் நடிப்பு நுட்பமானது. உடலும் பார்வையும் சோர்ந்த நிலையிலிருப்பவராக அந்தக் காட்சியில் அவர் நிரம்பி நிற்கிறார்.

வேணுவின் நடிப்புப் பாணி நாடகத்திலிருந்து பெறப்பட்ட ஒன்று. நாடகத்தில் நடிகனின் முழு உடலுமே நடிப்புக் கருவியாகச் செயல்படுகிறது. அந்தப் பாணியையே திரை நடிப்பிலும் வேணு கையாண்டார். அவரது சிகை முதல் கால் நகம் வரையுமே அவரது நடிப்பை வெளிப்படுத்தின. ‘மனசின் அக்கரே’ (2003) என்ற சத்யன் அந்திக்காடு படத்தில் அவருக்கு சவடால் பேர்வழியான கிறிஸ்தவப் பாத்திரம், ஒரு காட்சியில் பாத்திரத்தின் டம்பத்தைக் காட்டுவதற்காகப் புட்டம் குலுங்க நடப்பார். அந்த நடையிலேயே பாத்திரத்தின் குணத்தைக் கொண்டு வருவார். திரைப்படங்களின் குளோஸ் அப் காட்சிகளில் வேணு காட்டும் நுட்பமான சலனங்கள் நாடக நடிப்பிலிருந்து முற்றிலும் வேறானவை.

ஒரு படத்தில் வேணு ஏற்றிருந்த பாத்திரம் இறந்த நிலையில் கால்நீட்டிக் கிடப்பதாகக் காட்சி. காட்சி படமாக்கப்படும்வரை அசையாமல் கிடந்தார். காட்சி முடிந்ததும் சிரித்துக் கொண்டே எழுந்தார். ‘அசையாமல் படுத்துக் கிடப்பதை சுலபமாக நடித்து விடலாம், இல்லையா?’ என்று ஒருவர் குறிப்பிட்டார். ‘இல்லை அதுவும் சிரமமானதுதான். சும்மா கட்டைபோலக் கிடப்பதல்ல நடிப்பு. அந்தப் பாத்திரம் இறக்கும்போது என்ன மனநிலையில் இருந்தது என்பதையும் நடிகன் முகத்தில் காட்டவேண்டும். நிம்மதியான சுக வாழ்க்கை நடத்தியவரென்றால் சிரித்த முகமாக இறந்திருப்பார். கடன்பட்டு நொந்து போனவரானால் அந்தச் சலிப்பும் நோயாளியாக இருந்தால் அந்த வாதையும் முகத்தில் தென்படும். அதை வெளிப்படுத்துபவனே நல்ல நடிகன்’ என்று பதில் சொன்னார் வேணு. நெடுமுடி வேணு நல்ல நடிகர்தான் என்று சான்றளிக்க ஐந்நூறுக்கும் மேற்பட்ட படங்கள் இருக்கின்றன.

அரைநூற்றாண்டுக் காலம் திரைப்படங்களில் நடித்து வந்தவர். எனினும் நாடகத்தின் மீதான நெடுமுடி வேணுவின் காதல் ஒருபோதும் ஓய்ந்ததில்லை. காவாலம் நாராயணப் பணிக்கரின் ‘அவனவன் கடம்ப’, ‘தெய்வத்தார்’ போன்ற நாடகங்கள் வேணுவின் நடிப்பால் உயிர்பெற்றன. நாடகத்துக்கு இணையாகவே அவரது இலக்கிய ஆர்வமும் மங்காமல் தொடர்ந்தது. அய்யப்ப பணிக்கர் கடம்மனிட்ட ராமகிருஷ்ணன் ஆகிய கவிஞர்களை கவிதைகளை அவர் சொல்லும் பாங்கு கவிதைகளுக்கு இன்னொரு பரிமாணத்தையே அளிக்கும். இந்த இலக்கிய ஈடுபாடுதான் அவரை திரைக்கதை எழுத்தாளராக்கியது. பரதன் இயக்கிய ‘காற்றத்தெ கிளிக்கூடு’ (1983) முதலாக ஏழு திரைக்கதைகளை எழுதியுள்ளார். ‘பூரம்’ (1989) என்ற திரைப்படத்தை இயக்கியும் இருக்கிறார். நடிகராக மட்டுமல்லர் சினிமாவின் பிற தளங்களிலும் செயல்பட்ட கலை ஆளுமை அவருடையது.

குறைந்த எண்ணிக்கையிலான படங்களில் நடித்திருந்தாலும் நெடுமுடி வேணுவுக்கு தமிழிலும் ஏராளமான ரசிகர்கள் உண்டு. ‘இந்தியன்’, ‘அந்நியன்’ ‘பொய் சொல்ல போறோம்’, ‘சர்வம் தாள மயம்’ ஆகிய படங்களில் அவரது நடிப்பு ரசிகர்களின் கவனத்தை ஈர்த்தது. அவரது நடிப்பு மிகவும் சிலாகிக்கப்பட்டது, ‘மோக முள்’ளில்தான். ஜானகிராமன் உயிரும் உடலுமாக கற்பனைச் செய்த ரங்கண்ணா வேடத்துக்கு வேணுவைத் தவிர பொருத்தமான இன்னொரு நடிகர் இருக்க வாய்ப்பில்லை.

நடிப்பைப் ‘பகர்ந்தாட்டம்’ என்று மலையாளத்தில் குறிப்பிடுவது உண்டு. நெடுமுடி வேணு என்ற ஒற்றைப்பிறவி ஏரத்தாள ஐந்நூறு உடல்களில் பகர்ந்தாடியிருக்கிறது. வெவ்வேறு மனிதராக வெவ்வேறு வயதினராக வெவ்வேறு பின்னணி சார்ந்தவராக உருவாக்கப்பட்ட பாத்திரங்களில் நெடுமுடி வேணு வாழ்ந்துக்காட்டினார்.

பார்வையாளர்களின் ஏற்பைத் தாண்டி நெடுமுடி வேணுவுக்குக் கிடைத்த அதிகார பூர்வமான அங்கீகாரங்கள் குறைவே. ஆறு முறை கேரள மாநில அரசின் விருதுகளைப் பெற்றார். இரண்டுமுறை மத்திய அரசின் விருதுகள் அளிக்கப்பட்டன. ஆனால் அந்த இரு விருதுகளும் அவர்களுடைய தகுதிக்கு பெருமைச் சேர்ப்பவை அல்ல. பி.ஜே. ஆன்டணி முதல் சுராஜ் வெஞ்ஞாறமூடு வரையான மலையாள நடிகர்களுக்கு வழங்கப்பட்ட சிறந்த நடிகருக்கான தேசிய விருது மலையாளத்தின் மகத்தான இரு கலைஞர்களுக்கு அளிக்கப்படவே இல்லை. அவர்கள் திலகனும் நெடுமுடி வேணுவும். 

சில ஆண்டுகளுக்கு முன்பு வேணுவுடனான நேர்ச்சந்திப்பில் இதைச் சுட்டிக் காட்டியதும் கண்களைச் சிமிட்டி தோளைக்குலுக்கி வாய்விட்டு சிரித்தார். அசல் குட்ட நாட்டுக்காரனின் பகடிச்சிரிப்பு. அது இப்போதும் காதில் ஒலிக்கிறது.

@

நன்றி: இந்து தமிழ் திசை    13 அக்டோபர்  2021

கவி நாராயணர்

 

அனைவருக்கும் வணக்கம். ஸ்ரீ நாராயண குரு கல்லூரி சார்பாக நடைபெறும்  நாராயண குரு – வாழ்வும் வாக்கும் பன்னாட்டுக் கருத்தரங்கில் பேசக் கிடைத்த இந்த வாய்ப்புக்காக தொடர்புடைய எல்லாருக்கும் முதலில் மனமார்ந்த நன்றியைத் தெரிவித்துக் கொள்கிறேன்.

 

இந்த நிகழ்ச்சியின் அமைப்புச் செயலாளரான டாக்டர் கிரீசன் என்ன தலைப்பில் பேச விரும்புகிறீர்கள் என்று கேட்டார். கொஞ்சமும் யோசிக்காமல் ‘கவி நாராயணர்’ என்று சொன்னேன். நான் கவிதையில் ஆர்வம் கொண்டவன். கவிதை எழுதி வருபவன் என்பதால் நாராயண குருவைக் கவிஞராகப் பார்ப்பது நெருக்கத்தைக் கொடுக்கிறது. இது ஒரு காரணம். சில மாதங்களாக நாராயண குருவின் சம்பூர்ண கிருதிகள் என்ற நூலைத் தமிழில் மொழியாக்கம் செய்யும் பணியில் ஈடுபட்டிருக்கிறேன். அதையொட்டியே அவரைக் கவிஞராகப் பார்க்க விரும்புவது மகிழ்ச்சி தருகிறது. இது இன்னொரு காரணம்.

 

நாராயண குரு என்ற பேராளுமைக்குப் பல பரிமாணங்கள் இருக்கின்றன. தத்துவ ஞானி, ஆன்மீகப் பெரியார், கேரள மறுமலர்ச்சியின் விடிவெள்ளி, சமூகச் சீர்திருத்தங்களின் முன்னோடி, ஒடுக்கப்பட்டிருந்த சமுதாயங்களுக்கு சமூக நீதியைப் பெற்றுத் தந்த போராளி, சாதிக்கும் மதத்துக்கும் அப்பாற் பட்ட மனிதப் பற்றாளர் என்று அவரைப் பல நிலைகளில் காண முடியும். அவை அனைத்துக்குமான பேருருவாக இருந்தவர், இருப்பவர் குரு.

 

மகாத்மா காந்தியைப் பற்றி பாரதி எழுதிய கவிதையின் ஒரு பகுதியை இங்கு குறிப்பிட விரும்புகிறேன். மகாத்மா காந்தி பஞ்சகத்தின் நான்காவது பகுதி அது.

தன்னுயிர் போலே தனக்கழி வெண்ணும்
பிறனுயிர் தன்னையும் கணித்தல்
மன்னுயி ரெல்லாம் கடவுளின் வடிவம்
கடவுளின் மக்களென் றுணர்தல்
இன்னமெய்ஞ் ஞானத் துணிவினை மற்றாங்கு
இழிபடு போர், கொலை, தண்டம்
பின்னியே கிடக்கும் அரசிய லதனில்
பிணைத்திடத் துணிந்தனை பெருமான்.

 

காந்தியைச் சிறப்பித்து பாரதி  சொல்லும் இயல்புகள் எழுத்துப் பிசகாமல் நாராயண குருவுக்கும் பொருந்தக் கூடியவை. இந்தக் கவிதை எழுதப்பட்ட காலத்தில் நாணு சுவாமி கேரளத்தில் குரு நாராயணராக அறியப் பட்டிருந்தார். அவரது சிந்தனையின் சாரம் வெளிப்பட்ட ஒன்றாகச் சொல்லப் படும் ‘தெய்வ தசகம்’ என்ற படைப்பு வெளியாகிக் கவிஞராகவும் போற்றப் பட்டிருந்தார். பாரதி எழுதிய காந்தி பஞ்சகம் இதற்கெல்லாம் சில ஆண்டு களுக்குப் பின்னர் எழுதப்பட்டது. காலத்தால் பிற்பட்டது. இன்னொரு ஆளுமையைப் பற்றிப் பேசப்பட்டது என்பதெல்லாம் இருந்தாலும் பாரதி சொல்லும் குணங்களான தன்னுயிர்போலப் பிறன் உயிரைக் கணித்தவர்; பூமியில் உள்ள உயிர்கள் யாவும் கடவு:ளின் வடிவம் என்று உணர்ந்தவர் நாராயண குரு என்பதால் இந்தப் புகழ் அவருக்கும் பொருந்தும். அரசியல் விடுதலையை முன்னிருத்திச் செயல்பட்ட காந்தி கைக்கொண்ட ஒன்றை சமூக விடுதலைக்காகப் போராடிய நாராயண குருவும் முன்னமே கொண்டிருந்தார். அதற்கு அவரை ஊக்கு வித்தது பாரதி குறிப்பிடும் ‘மெய்ஞ் ஞானத் துணிவு’ என்று நம்புகிறேன்.

 

நாராயண குருவின் ஆன்மீகத்தின் அடிப்படை இந்த மெய்ஞ் ஞானத் துணிவு என்று குறிப்பிடுவது சரியாக இருக்கும். ‘அவனவன் தன் சுகத்துக்காக விரும்புவது பிறனொருவனின் சுகத்துகாகவும் வரவேண்டும்’ ( அவனவன் ஆத்மசுகத்தினு ஆசரிக்குன்னது அபரன்டெ சுகத்தினாய் வரேணம் ) என்ற குரு வாசகம் மெய்ஞ் ஞானத் துணிவின் அடையாளம். ஆன்மீகவாதி என்ற நிலையில்  அத்வைத தத்துவத்தைக் கடைப்பிடித்தவராகக் கருதப்படுபவர் நாராயண குரு. அவரே அப்படிக் கருதியவர். தோற்றத்தில் பலப்பலவாகத் தெரியும் எல்லாம் ஒன்றே என்பதுதான் அத்வைதத்தின் அடிப்படை. எல்லா உயிர்களும் ஒன்று. நம்முடைய மாயையால்தான் அவை வெவ்வேறாகத் தெரிகின்றன. இந்த மாயை கலைந்துவிட்டால் வேற்றுமைகள் இல்லாமல் போய்விடும் என்பது அத்வைதத்தின் விளக்கம்.

‘ஆழியும் திரையும் காற்றும்

ஆழமும்போல நாங்களும்

மாயையும் நின் மகிமையும்

நீயும் என் உள்ளத்தில் ஒன்றாகுக

என்று தெய்வ தசகத்தின் நான்காவது பாடலில் குரு குறிப்பிடுவது அதைத் தான். எல்லாமறக் கலந்த ஒன்றுக்கு பேதமில்லை என்பதைத்தான். 

 

இதை உபதேசமாகச் சொன்னவர்களே பெரும்பாலும் அதிகம். ஆதி சங்கரர் முதல் இன்றைய ஆன்மீக விற்பனையாளர்கள்வரை. இதை நடைமுறை யில் காட்டிய பெருமை நாராயண குருவுக்கு உரியது. அவரது வாழ்வே அதற்கு எடுத்துக்காட்டு.

 

மனிதனுக்கும் மனிதனுக்கும் இடையில் எந்த வேற்றுமையும் இல்லை என்று சொன்னது மட்டுமல்லாமல் அதைச் செயலிலும் காட்டியவர் நாராயண குரு. இதைத் தத்துவ அறிவுநிலை என்பதைவிடக் கவித்துவ உணர்வுநிலையாகக்  காணவே விரும்புகிறேன். தத்துவத்தில் சிந்திக்கும் திறனில்லாத ஒன்றுக்கு இடமில்லை. தர்க்கத்துக்கு விளங்காத ஒன்றுக்கு தகுதியில்லை. ஆனால் கவிதையில் எல்லாவற்றுக்கும் இடம் உண்டு. எல்லாமும் கவிதைக்கான உயிர்ப் பொருள்கள்தாம். தன்னை இன்னொன்றாகவும் இன்னொன்றைத் தானாகவும் மாற்றுகிற கவிதையின் தர்க்கத்தையே நாராயண குரு ஆன்மீகத்தின் வெளிப்பாடாக ஆக்கினார். ஆற்றில் மூழ்கிக் கிடந்த ஒரு கல். அந்த வெறும் கல் தத்துவக் கண்ணோட்டத்தில் நிச்சலனமான பொருள். ஆனால் அதைக் கடவுளாகக் கண்டதும் காணச் செய்ததும் அவருக்குள் ஆழ்ந்திருந்த உணர்வு நிலைதான். கவித்துவ நிலைதான். எல்லாரையும் எல்லாவற்றையும் நிகரானதாகக் கொண்ட மனநிலையிலிருந்துதான் மனிதனுக்கு ஒரு கடவுள் போதும் என்று சொல்ல அவரால் முடிந்தது. ‘ஒரு ஜாதி ஒரு மதம் ஒரு தெய்வம் மனிதனுக்கு'ப் போதும் என்று சொன்னதும் தன்னில் பிறரையும் பிறரில் தன்னையும் காணும் உணர்வு நிலையில்தான். அவரது கவித்துவம் முகிழ்ப்பது அந்தத் திட்பமான தருணத்தில்தான் என்று கருதுகிறேன். சிற்பக் கலையின் அத்தனை சிறப்புகளும் வெளிப்படும் உருவச் சிலையின் இடத்தில் எளிய கல்லைக் கடவுளாக நிறுவியதுதான் அவரது பெருமைக்கு உரிய கவிச்செயல். ஓடிக்கொண்டிருக்கும் ஆற்றைக் காலத்தின் அடையாளமாகக் கண்டால் அதில் கிடக்கும் கல்லை அழிவற்ற ஒன்றின் சின்னமாகக் கருதலாம். நிலையில்லாத ஒன்றுக்குள் வாழ்வின் அடையாளத்தைப் பிரதிஷ்டை செய்த உணர்வைக் கவிதையிலிருந்துதானே பெற்றிருப்பார்?.

 

ஆன்மீகவாதிகளாக அறியப்பட்ட பலரும் கவிஞர்களாகவும் இருந்திருக் கிறார்கள். அறியப் பட்டவர்கள்தாம். அவர்களிடமிருந்து நாராயண குருவை வேறுபடுத்துவதாக ஒரு அம்சத்தைக் கருதுகிறேன். அது மரபார்ந்த ஆன்மீகவாதிகள் கடவுளிடம் மனிதர்களைக் கொண்டு சேர்க்க உபாயங்களை முன்வைத்தார்கள். மாறாக குரு மனிதர்களிடையில் கடவுளைக் காண விரும்பினார் என்பது. நிலவில் மனிதன் உலவுவது அரிய சாதனைதான். ஆனால் அதைவிட நிலவின் ஒளியில் எல்லா மானுடர்களும் பிரகாசிப்பது மேலானது. மகத்தானது. இதை ஒரு கவித்துவக் கற்பனையாகச் சிந்தித்தால் குருவின் கவிமனம் விளங்கும். அந்த நிலைதான் அவரிடமிருந்து ‘மதம் ஏதாயாலும் மனுஷன் நன்னாயால் மதி’ ( மதம் எதுவானாலும் மனிதன் மேம்பட்டால் போதும்) என்ற எளிய வாசகமாக வெளிப்படுகிறது. அவர் இங்கே முன்னுரிமை அளிப்பது மதத்துக்கு அல்ல; மனிதனுக்குத்தான். இதைக் குறிப்பிடும்போது கூடவே பாரதியின் வரியொன்றும்நினைவுக்கு வருகிறது. ‘பல பித்த மதங்களிலே தடுமாறி பெருமை அழிப்பீரோ?’ என்ற வரி. பாரதி முதன்மையளிப்பதும் மதத்துக்கல்ல; மனிதர்களுக்குத்தான்.

 

நாராயண குருவைப் பற்றிய பேச்சில் பாரதி இடம் பெறுவது உங்களுக்கு வியப்பை அளிக்கலாம். அதற்கு வரலாற்று அடிப்படையிலான காரணங்கள் சில இருக்கின்றன. பாரதி பிறந்த காலத்துக்கு 26 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு பிறந்து அவர் மறைந்து  ஏழு ஆண்டுகளுக்குப் பின் மறைந்தவர் நாராயண குரு. இருவரும் சந்தித்துக் கொள்ளும் வாய்ப்பு நேர்ந்திருக்கவில்லை. இரண்டு நாடோடிகள் சந்தித்துக் கொள்வது அரிதான செயல்தான். ஆனால் தமிழ் உலகத்துக்கு நாராயண குருவை அறிமுகப்படுத்திய முதல் ஆளுமை பாரதி என்பது வியப்பளிக்கும் செய்தி.

 

நாராயண குரு பின்பற்றிய அத்வைதம் இந்து மதத்தில் அடங்கியது என்று சொல்லப்படுகிறது. அதை குருவும் மறுத்ததில்லை. பிற்காலத்தில் அவர் பிரதிஷ்டை செய்ததெல்லாம் இந்துக் கடவுள்களின் பிரதிமைகள் என்பதிலிருந்தே இது புரியும். ஆனால் உண்மையில் நாராயண குரு இந்து மதச் சாமியாராக இருக்கவில்லை என்பதை எடுத்துச் சொன்னவர் பாரதி. தனது கட்டுரைகளில்  இதைச் சொல்கிறார். சரியாகச் சொன்னால் கேரளம் மட்டுமே அறிந்திருந்த ஸ்ரீ நாராயண குருவை பாரதியே  தமிழர்களுக்கு அறிமுகப்படுத்தியவர். கேரளத்தைப் பற்றி பாரதி ஆறு கட்டுரைகளில் குறிப்பிடுகிறார். அவற்றில் மூன்றில் பேசப்படும் பாத்திரமாக இருப்பவர் நாராயண குரு. குருவை ஸ்ரீ நாராயண ஸ்வாமி என்று பாரதி குறிப்பிடுகிறார்.  ஒரு கட்டுரையில் அவர் தெரிவிக்கும் விவரம் நாராயண குரு இந்து மதத்தைக் கடந்து சென்றிருப்பதைச் சொல்கிறது. ஆலுவா கல்லூரியில் முஸ்லிம் மாணவன் ஒருவன் சமஸ்கிருதம் கற்பதைப் பற்றி எழுதுகிறார் பாரதி. அதற்குக் காரணகர்த்தா ஸ்ரீ நாராயண ஸ்வாமி என்றும் பாராட்டுகிறார்.

 

நாராயண குருவைப் பற்றி யோசிக்கும் சந்தர்ப்பங்களில், அவரது படைப்புகளை வாசிக்கும் வேளைகளில், தவிர்க்க இயலாமல் பாரதி குறுக்கிடுவதற்குத் தனிப்பட்ட காரணம் எனக்கு இருக்கிறது. நாராயண குரு என்ற பெயரை, அவரது ஆளுமையைத் தெரிந்து கொண்டது பாரதி வாயிலாகவே என்பதே காரணம். இருவரும் அத்வைத சித்தாந்தத்தின் நடைமுறையாளர்கள். அவர்களது சிந்தனை மையங்கொண்ட இடம் சித்தாந்தங்களுக்கும் மதங்களுக்கும் அப்பாற்பட்ட சுதந்திரமான ஒளி பொருந்திய பகுதி. கவிதையும் கலைகளும் அந்த இடத்தைத்தான் இலக்காகக் கொள்கின்றன. ஏனெனில் அந்த மையத்தில்தான் மனிதர் களையும் சராசரங்களையும் இணக்கமாகக் காண்முடிகிறது. இந்த மானுட இணக்கமே நாராயணன் என்ற குருவை நிறுவுகிறது. அதுவே அவரது கவிதையின் ஊற்று முகமாகவும் பெருகுகிறது.

 

கவிஞராக நாராயண குருவை அறிய நேர்ந்த சம்பவத்தையும் இங்கே பகிர்ந்து கொள்ளவிரும்புகிறேன். தனிப்பட்ட அனுபவம் அது. நான் மலையாளம் அதிகம் புழங்காத மலையாளிக் குடும்பத்தில் பிறந்தவன். தமிழில் பிறந்து தமிழுடன் வளர்ந்து தமிழால் வாழ்பவன். என்னைச் சிறுவயதில் வளர்த்தவர் என்னுடைய அத்தை. அப்பாவின் அக்கா. எங்கள் குடும்பத்துக்கு மாறாக அவர் தனி மலையாளியாக அதன் நல்லதும் கெட்டதுமான பழக்க வழக்கங்களுடன் வாழ்ந்தவர். மாலையில் விளக்கேற்றி வைத்ததும்  நாராயணீயத்திலிருந்தோ ஞானப் பானையிலிருந்தோ வேறு ஏதாவது பக்தி இலக்கியத்திலிருந்தோ பாடலைச் சொல்வதும் சுலோகங்களைப் பாராயணம் செய்வதும் அவருடைய பழக்கம். மலையாளம் தெரிந்த அதே அளவுக்குத் தமிழும் தெரியும். ஆகவே அவ்வப்போது தமிழ்ப்பாடல்களும் பாடப்படும். அப்படி ஒருநாள் அவர் பாடக் கேட்ட பாடல் ஒன்று என்னை மிகவும் ஈர்த்தது. அன்றைக்கு அத்தைக்குச் சஞ்சலம் முட்டி நின்ற நாளாக இருந்திருக்க வேண்டும். ‘தெய்வமே காத்து கொள்கங்ஙு கைவிடாதிங்ஙு ஞங்களெ’ என்ற இரண்டு வரிகளை மட்டும் கண்ணீர் வழியத் திரும்பத் திரும்பப் பாடிக் கொண்டிருந்தார். எனக்கும் துக்கம் தொண்டையை நெரித்தது. இந்த நிகழ்ச்சிக்குச் சில நாட்கள் பின்பு தற்செயலாக ஒரு படம் கைக்குக் கிடைத்தது. பளபளப்பான தாளில் அச்சிட்ட வண்ணப் படம். படத்தில் பெரியவர் ஒருவர் அமர்ந்திருந்தார். மழிக்கப்பட்டுப் பாதிவளர்ந்த தலைமுடி. மழிக்காத முகத்தில் குற்றுத் தாடி. காவிப் போர்வையுடன் அமர்ந்திருக்கும் படம். அந்தக் கண்கள் என்னைப் பார்ப்பது போலத் தென்பட்ட அதேசமயத்தில் என்னைத் தாண்டியும் பார்ப்பதுபோல சுடர்கொண்டிருந்தன. தலைக்குப் பின்புறம் ஒளிவட்டம்  இருந்தது. தலைக்குப் பின்னால் ஒளிவட்டமிருந்தால் நிச்சயம் கடவுளாகத்தானே இருக்க முடியும். எனவே படத்தை சுவரில் அத்தை மாட்டியிருந்த மற்ற தெய்வப் படங்களுக்கு இடையில் வைத்தேன். அத்தை கோபித்துக் கொண்டார்.

’இவர் படத்தையெல்லாம் நாம் நம் வீட்டில் வைக்கக்கூடாது’ என்றார். 

‘யார் இவர்? என்று கேட்டேன். 

‘நாராயண குரு. நான் எப்போதும் பாடுவேனே ஒரு பாட்டு. தெய்வமே காத்துகொள்கங்ஙு என்று. அந்தப் பாட்டை எழுதினவர் அவர்தான்.’ என்று பதில் சொன்னார்.

‘நீங்கள் அழுதுகொண்டே பாடுகிற பாட்டுத்தானே?’ என்று மறுபடியும் கேட்டேன்.

‘ஆமாம்’ என்றார் அத்தை. 

‘நீங்கள் உருகிப் பாடுகிற பாட்டை எழுதியவர் படத்தை வைத்தால் என்ன தப்பு?’ என்றேன். 

அத்தை பதில் சொல்லவில்லை. ஆனால் மாமாவிடம் சொல்லி அந்தப் படத்தைக் கண்ணாடிச் சட்டமிட்டு வாங்கி முப்பத்து முக்கோடி தெய்வங் களுக்கு நடுவில் மாட்டி வைத்தார். நாராயண குரு அப்படியாக எங்கள் வீட்டிலும் என்னுடைய மனதிலும் குடியேறினார். ஊர்களும் வீடுகளும் மாறிப் போன பின்பும் மரணம்வரையும் அத்தையின் கடவுள் வரிசையில் குரு வீற்றிருந்தார்.

 

நாராயண குருவை முதன்முதலில் அறிந்தது கவிஞராகவே. அவரது பன்முக ஆளுமையில் அதுவும் முக்கியமானது. இறுதிக் காலத்துக்குச் சில ஆண்டுகள் முன்புவரையும்  கவிதையுடனான உறவைக்  கைவிடவில்லை என்று அவருடைய வரலாறு தெரிவிக்கிறது. அவருடைய வாழ்வின் எல்லாக் கட்டங்களிலும் அவர் கவிஞராகவே வாழ்ந்திருக்கிறார். டாக்டர், சுகுமார் அழீக்கோடு குருவின் வாழ்க்கையை மூன்று கட்டங்களாகப் பகுக்கிறார். அவதூதராக வாழ்ந்த காலம், தவமுனியாக வாழ்ந்த காலம், அனுபூதி நிலையை – அனுபவித்த அறிந்த நிலையை – அடைந்த காலம் என்று மூன்று. இந்த மூன்று காலங்களிலும் குரு கவிதை இயற்றும் செயலில் ஈடுபட்டிருந்திருக்கிறார். அந்த மூன்று காலங்களும் அவரது கவிதைகளில் இயல்பாகவே வெளிப்படுகின்றன. 

முதலாவது கட்டத்திலிருந்து  மூன்றாவது கட்டத்துக்குச் செல்லும்போது உண்டான நிலைகள் கவிதையின் வளர்ச்சியையும் ஆன்மீக முன்னேற்றத் தையும் காட்டுகின்றன.அவதூத நிலையிலும் தவநிலையிலும் இயற்றியவை அனுபூதி நிலையை அடைவதற்கான படிநிலைகளாகக் காணப்படுகின்றன. அனுபவமே கவிதையை உருவாக்குகிறது என்ற ஆகப் பழைய, ஆனால் என்றென்றும் நிரந்தரம் பெற்ற இலக்கியக் கருத்துக்கு இது வலுவூட்டுகிறது.

 

அவதூத காலங்களில் குரு படைத்த கவிதைகள் அனைத்தும் நற்குணங் களைப் போற்றுபவை. தெய்வங்களைத் துதிப்பவை. இவை அனைத்தும் பக்தியை உள்ளடக்கமாகக் கொண்டவை. சந்தமும் வர்ணனையும் நிறைந்தவை. அலங்காரச் சுமை மிகுந்தவை. சில சமயங்களில்  அனுபவத்தைப் பின்னுக்கு தள்ளிவிட்டுச் சொற்களுக்குப் பின்னால் ஓடுபவை. வார்த்தை ஜாலத்தில் திளைப்பவை. சொற்களின் ஓசையால் கவித்துவம் பெறுபவையே தவிர பொருளின் ஆழத்தால் கவிதையானவை அல்ல.

 

குரு இயற்றிய ஸ்தோத்திரப் பாடல்களில் இதைக் காணலாம். அவற்றில் அமைந்திருப்பது ஒரு பக்குவமற்ற கவிஞனின் சொல் விளையாட்டு. ஷண்முக ஸ்தோத்திரத்தில் இதைப் பார்க்கலாம். அ, ஆ. இ. ஈ என்று தொடங்கிச் செல்லும் பாடல்கள் 'ரு' (ஹ்ரு) என்ற எழுத்தை அடைந்ததும் தடுமாறி விடுகின்றன. இவற்றை அவதூத எக்களிப்பின் வெளிப்பாடுகளாகச் சொல்லலாம். ஊற்றிலிருந்து பீறிட்டுக் கிளம்பும் காட்டாற்றைப் போன்றவை இவை.

தூய திங்கட்பிறையும் திருமுடியடியில்

பாம்பெலும்பு உம்பராறும்

திருச்செம்பொன் சிகையுள் திருகி ஒளி

சிந்திச்சிதறும் அந்திச்செம்மையும்

நாமப்பொட்டு இணைந்த நெற்றியில்

சிறுபிறைக்கீற்றும் கார்வில்லும், வெல்லும் அரிய

புருவக்கொடியும் அடியவன் அகக்கண்

முனையால் ஒருமுறை காண்குவேன்.

இது ஷண்முக தசகத்தின் இரண்டாவது பாடல். முருகனை அலங்கார ரூபனாகப் பார்க்கும் பக்தனின் ஆசையைச் சொல்கிறது. அலங்காரமான வார்த்தைகளிலும் துடிப்பான ஓசையிலும் சொல்கிறது. இது ஓசையின் கவிதை. பக்தியின் கவிதை. இதில் தன் அனுபவத்தின் எந்தத் துளியும் இடம்பெறுவதில்லை. குருவின் அவதூத காலக் கவிதைகள் மிகுதியும் மூர்த்திகளைப் பிரதிஷ்டை செய்த தறுவாயில் இயற்றப்பட்டவை. புறத் தேவைகளுக்காக உருவானவை. அதிகமும் அன்றைய காலத்தில் அவருக்கு அறிமுகமாகியிருந்த தமிழ்ப் பக்திக் கவிதைகளின் அடியொற்றி இயற்றப் பட்டவை. அவற்றில் ஒரு கவிஞரைக் காண்பது அரிது.

 

குருவின் இரண்டாம் கட்டமான தவக் காலக் கவிதைகள் சமதளத்தில் ஓடும் நதிக்கு ஒப்பானவை. முன்கட்டக் கவிதைகள் கொண்டிருந்த பல இயல்புகளை இந்தக் காலக் கவிதைகள் கைவிடுகின்றன. தெய்வங்களைத் துதிக்கும் கவிதைகள் மிக அரிதாகவே உள்ளன. தனக்குள் நிகழும் அனுபவங்களைச் சொல்லும் கவிதைகளாக இவை மாறுகின்றன. ஒரு தீர்க்கதரிசியின் குரலைப் பிரதிபலிக்கின்றன. தனக்குள் நிகழும் மாற்றத்தில் பெற்ற மெய்ஞ் ஞானத்தின் மின்னல்கள் கவித்துவம் பெறுகின்றன. முன்பு குறிப்பிட்ட மெய்ஞ் ஞானத் துணிவு  வெளிப்படுவது இந்தக் கட்டக் கவிதைகளில்தான்.

 

கடவுளற்ற ஓர் உலகை அல்லது மனிதன் தனக்குள் கடவுளைத் தேடும் ஒரு உலகை குரு கண்டடைகிறார். ‘ ஞானம் வெளியே தனித்து வாராது கண் வேண்டும் வருதற்கு. கண்ணுக்கு வெளிச்சம்போல’ என்ற வரிகளுக்கு வரும்போது ஆன்மீக நோக்கில் அத்வைதியாகவும் இலக்கியப் பார்வையில் கவிதையில் விற்பன்னராகவும் மாறுகிறார். இந்தக் கட்டமே மூன்றாவது காலமான, அனுபூதிக் காலத்துக்கு அழைத்துச் செல்கிறது. நாராயண குரு மகத்தான கவிஞராகப் பரிணமிப்பது அங்குதான். அவரது ஆகச் சிறந்த கவிதைகள், அவை ஆகச் சிறந்த ஆன்மீகப் படைப்புகளும் கூட, வெளிப் படுவது அப்போதுதான். கடலின் பரப்பும் ஆழமும் கொண்ட ஆளுமை யாகவும் ஆன்மீகவாதியாகவும் கவிஞராகவும் பேருருவம் கொள்கிறார் குரு.

 

குரு நாராயணரின் அனுபூதிக் காலக் கவிதைகள் கடவுள்களைத் துறக் கின்றன. அவர்களைப் புகழும் மொழியைத் துறக்கின்றன. தன் வெளிப் பாட்டின் வெளிச்சத்தைப் பரப்புகின்றன. ஆன்மீகம் இந்த நிலையை ஆத்ம சாட்சாத்காரம் என்கிறது. கவிதை தன்னை வெளிப்படுத்தல் என்கிறது. இரண்டும் ஆழ்ந்த பொருளில் ஒன்றுதான். அதனால்தான் ஆன்மீகவாதிகள் கவிதையை நாடுகிறார்கள். கவிஞர்கள் ஆன்மாவின் தூதுவர்களாகிறார்கள். குருவின் அனுபூதிக் கவிதைகள் பருண்மையிலிருந்து நுட்பத்துக்குச் செல்கின்றன. புற எதார்த்தங்களிருந்து அக உண்மைகளுக்குள் புகுகின்றன. தெய்வீகத்திலிருந்து மானுடத்துக்கு மாறுகின்றன. அவற்றில் கடவுளின் இடத்தை மனிதன் எடுத்துக்கொள்கிறான். அவதூத காலக் கவிதைகளிலும் தவக் காலக் கவிதைகளிலும் தெய்வத்திடம் இறைஞ்சுபவனாகவும் வேண்டுபவனாகவும் சித்தரிக்கப்பட்ட மனிதன் தன்னைக் காப்பாற்றும் கடமை அவருடையது என்று விதி வகுக்கிறான். ஆன்மீகப் பொருளில் அத்வைதியின் பார்வையில் எல்லாரும் கடவுள்கள். எல்லா மனிதர்களும் கடவுள்கள். அப்படியானால் ஒரு மனிதனைக் காப்பாற்றக் கடமைப்பட்டவன் இன்னொரு மனிதன் தானே?

தெய்வமே காத்துகொள்கங்ஙு

கைவிடாதி்ங்ங்கு ஞங்ஙளெ

என்று தெய்வதசகத்தில் அவர் சொல்வது கடவுளிடம் அல்ல; மனிதர்களிடம் என்று காணவே விரும்புகிறேன். இந்த மானுட இணக்கத்தையே ஆன்மீகவாதியாகவும் சீர்திருத்தவாதியாகவும் குரு நாராயணர் காண்கிறார். கவி நாராயணரின் கவிதை நோக்கும் கவிதைப் பொருளும் இந்த மானுடக் கருணைதான்  என்றும் நம்புகிறேன்.

 

நாராயண குரு கவிதைகளின் தன்மையைப் புரிந்துகொள்ளும் முயற்சியின் விளைவாகவே இந்தக் கருத்துக்களைப் பகிர்ந்து கொள்கிறேன். கடல் நீரை சிப்பியில் முகந்தெடுப்பது போன்ற செயல் இது. எனினும் சிப்பிக்குள் ஒடுங்கிய நீரும் கடலின் பகுதிதானே?

 

நாராயண குரு பிறந்து 136 ஆண்டுகளும் மறைந்து 98 ஆண்டுகளும் அவரது முதல் கவிதை இயற்றப்பட்டு 128 ஆண்டுகளும் கடந்து விட்டன. இன்று நவீனமான காலத்திலிருந்து அந்தக் கவிதைகளை வாசிக்குப் போது சில எண்ணங்கள் எழுகின்றன. கவிதையின் தரிசனம் பற்றியும் கவிதையாக்கம் பற்றியும். கவிஞராக குரு செயலாற்றிய முறையைப் பற்றி்யும் எழுகிற கருத்துக்கள்.

 

குருவின் படைப்புகளை வாசிக்கும் ஒருவர் ஒட்டு மொத்தமாக அடையும் உணர்வு கருணை என்பதை அறிய முடியும். அந்தக் கருணையை நிலை நிறுத்துவதற்கான சிந்தனைகளே கவிதையின் பார்வையை நிர்ணயிக் கின்றன. அவரது படைப்புகளில் அனுகம்ப என்ற சொல்லையும் பொருளையும் பார்க்கலாம். தெய்வத்தை அவர் காண்பது தயா சிந்து என்றுதான். சகல ஜீவராசிகளையும் தனக்குள் காண்கிற காட்சியையே அவரது கவிதையின் தரிசனமாகத் தோன்றுகிறது. இன்றைக்கும் தேவையானது இந்த தன்வயப் படுத்தலும் தரிசனமும். அவைதான் குருவின் கவிதைகளை சமகாலப் பொருத்தமுடையதாக்குகின்றன.   

 

கவிதைகளில் கையாண்டிருக்கும் உத்திகள் சில அவரை நவீனமானவரா கவும் காலத்துக்கு முன் நடந்தவராகவும் காட்டுகிறது. தெய்வதசகத்தின் முதல் கண்ணியிலிருந்தே இதற்கு உதாரணம் காட்டலாம்.

தெய்வமே காத்துகொள்கங்ஙு

கைவிடாதி்ங்ங்கு ஞங்ஙளெ

நாவிகன் நீ பவாப்திக்கோர்

ஆவிதன் தோணி நின் பதம்.

பவக் கடலை – பிறவிக் கடலை - நீந்த உதவும் வாகனத்துக்கு உவமையாக அவர் குறிப்பிடுவது ஆவித் தோணியை. நீராவிப் படகை. ஸ்டீம் போட்டை. அவர் காலத்தில் கவிதையாக்கத்தில் ஈடுபட்டிருந்த எந்தக் கவிஞரும் இது போன்ற உவமையை நிச்சயம் கையாண்டிருக்க முடியாது. சுப்ரமண்ய கீர்த்தனத்தின் நான்காவது பாடலில் உடலை எண் சாண் ரோட்டுடன் ஒப்பிடுகிறார். ‘எண்சாண் ரோட்டூடே உள்ள சகடம்’ என்ற வரி அவர் காலத்துக்கு மிகப் புதியதாகவே இருக்க வேண்டும். கவிஞன் அவனது காலத்தின் மொழியுடனும் வாழ்க்கையுடனும் கொண்ட உறவின் அடையாளம் இல்லையா இது?

 

நாராயண குரு பன்முகமானவர். அதைப் போலவே கவி நாராயணரும் பன்முகமானவர். சமஸ்கிருதம், மலையாளம், தமிழ் ஆகிய மூன்று மொழிகளிலும் கவிதைகளை இயற்றியிருக்கிறார். சமஸ்கிருத ஸ்லோகங் களையும் மலையாளப் படைப்புகளையும் தமிழ்ச் செய்யுள்களையும் இயற்றியிருக்கிறார். திருக்குறளுக்கு முதல் மலையாள மொழிபெயர்ப்பைச் செய்தவர் அவர்தான். தேவாரத்துக்கு நிகரான பதிகங்களை இயற்றி யிருக்கிறார். அழுத்தமாகச் சொன்னால் தமிழ்க் கவிதை மரபையோ பண்பாட்டு மரபையோ பக்தி மரபையோ தெரிந்துகொள்ளாமல் குருவை முழுமையாகப் புரிந்து கொள்ள முடியாது. தமிழ்க் கவிதையில் செயல் படுபவனாக என்னை மிகவும் கவர்ந்தவை அவரது தமிழ் ஆக்கங்கள். அவதூத காலக் கவிதைகளில் குரு அடியொற்றி இயற்றியவை தேவாரம், திருவாசகம், பட்டினத்தார், சித்தர் பாடல்களையே. அவரடு இரண்டாம் கட்டக் கவிதைகளில் சிறந்ததான குண்டலினிப் பாட்டு சித்தர் பாடல்களின்  வடிவும் வனப்பும் கொண்டது. 

 

ஆடு பாம்பே புனந்தேடு  பாம்பே – அருள்

ஆனந்தக்கூத்து கண்டுஆடு பாம்பே

திங்களும் கொன்றையும் சூடும் ஈசன் – பத

பங்கயஞ் சேர்ந்துநின் றாடு பாம்பே

வெண்ணீ றணீந்து விளங்கும் திருமேனி

கண்ணீரொழுகக் கண்டாடு பாம்பே

இது மலையாளப் பாடலின் தமிழாக்கம். இதை நாராயண சித்தர் இயற்றியது என்று குறிப்பிட்டால் குருவை 19 ஆவது சித்தராகத் தமிழ் இலக்கியம் ஏற்றுக் கொள்ளும் என்றே நினைக்கிறேன்.

 

'ஒவ்வொன்றாய் எண்ணித் தொட்டு

எண்ணிய பொருள் முடிந்ததும்

மிஞ்சி நிற்கும் பார்வைபோல்

உனக்குள்ளே துடிப்பாக வேண்டும் ' என்ற வரிகளை எழுதிய குரு அதன் சான்றாகவும் கவிதையில் இருந்தார். வாழ் நாள் முழுவதும் கவிதைகளை இயற்றியவர் அந்தப் பொருள் முடிந்ததும் பார்வையின் துடிப்பாக மட்டுமே தன்னை வைத்துக் கொண்டார். ஆன்மீகக் கவிஞர்கள் பலரும் தமது கவிதைகளில் அவர்களுடைய முத்திரையை அடையாளமிட்டிருக்கிறார்கள். கபீர், லால்தெத், மீரா, பசவண்ணர் போன்ற கவிஞானிகளின் பாடல்களில் அவர்களது பெயரையோ அடையாளச் சொற்களையோ காணலாம். ஏறத்தாழ அறுபதுக்கும் மேற்பட்ட படைப்புகளைத் தந்த நாராயண குரு எந்த இடத்திலும் தன்னை முன்னிலைப் படுத்திக்கொள்ளவில்லை என்பது வியப்பளிக்கிறது. அவர் கவிதைகளை இயற்றியதோடு சரி. அவற்றைப் பாதுகாக்க முற்பட்டதில்லை. எழுதியவனின் அடையாளமல்ல கவிதைக்கு முக்கியம். அதைக் கடந்த பொருள்தான் முதன்மையானது என்று அவர் எண்ணியிருக்கலாம். அவர் கவிதை எழுதியதெல்லாம் பயணியாகச் சென்று தங்கிய இடங்களில் கிடைத்த காகிதங்களில் எழுதி அங்கேயே விட்டுச் சென்றுமிருக்கிறார். ஒரு கவிஞனின் படைப்பு முற்றுப் பெற்றதும் அவனுக்கு மட்டும் உரியதல்ல என்ற நவீன இலக்கியக் கோட்பாட்டை நாராயண குரு தீர்க்க தரிசனத்தில் அறிந்திருக்க வேண்டும். அவரை உபசரித்தவர்களோ அல்லது அணுக்கத் தொண்டர்களோதான் குருவின் படைப்புகளைப் பாதுகாத்து நமக்கு அளித்திருக்கிறார்கள். அவர்களை நன்றியுடன் வணங்குகிறேன்.

 

ஸ்ரீ நாராயண குருவின்டெ சம்பூர்ண க்ருதிகள்’ நூலுக்கு முன்னுரை எழுதிய டாக்டர் சுகுமார் அழிக்கோடு அந்தப் படைப்புகளை நவீன கங்கை என்று குறிப்பிடுகிறார். உண்மைதான். கங்கையும் கவிதையும் வற்றாதவை. குருவின் கவிதைகளும் வற்றாதவை. வற்றிவிடக் கூடாதவை. ஏனெனில் அந்தக் கங்கை பெருக்கெடுப்பது மானுடக் கருணை என்ற ஊற்றிலிருந்து அல்லவா?

கோவை, ஸ்ரீ நாராயண குரு கல்லூரி ஆதரவில் நடைபெற்ற ஸ்ரீ நாராயணகுரு - வாழ்வும் வாக்கும் மூன்று நாள் பன்னாட்டுக் கருத்தரங்கில் இரண்டாம் நாள் அமர்வில் (05.10.2021) ஆற்றிய உரை.